Αυτοκίνητα της ζωής μου

Ποτε δεν φωτογράφισα δικό μου αυτοκίνητο - το θεωρούσα γρουσουζιά. Βρήκα αυτή τη φωτό προχθές σε κάτι παλιά χαρτιά - δεν ξέρω ποιός την τράβηξε. Είμαι 40 χρονών, μαλλιάς, και χαϊδεύω τον γάτο Νταγιάν.

Ότι είμαι ψώνιο με την τεχνολογία και ιδιαίτερα με τα αυτοκίνητα το ξέρουν πολλοί και ιδιαίτερα αυτοί που με διάβαζαν στους 4Τ. Αντιγράφω λοιπόν εδώ ένα κεφάλαιο από το βιβλίο μου «Η Τέλεια Διαδρομή» με περικοπές και συμπληρώσεις:

Όλα τα αυτοκίνητα με τα  οποία  έχω  ζήσει  (δεν  βάζω  τις σύντομες  γνωριμίες  λίγων  ημερών) έχουν μία θέση στη μνήμη μου.  Το καθένα φορτώθηκε στιγμές από τη ζωή μου, εμπειρίες, παθήματα  -  ταυτίστηκε με ανθρώπους,  εποχές,  καταστάσεις. 

Το  μικρό κόκκινο Vauxhall Viva που αγόρασα το 1965 κατέχει ξεχωριστή θέση στη ζωή μου. (Ήταν το πρώτο ΔΙΚΟ ΜΟΥ αυτοκίνητο.) Αλλά σαν σχεδιασμός  και  σαν  αποτέλεσμα ήταν «ολίγο». Ήδη από  τους  πρώτους  μήνες  προσπάθησα  να το βελτιώσω.  (Του έβαλα κάτι αμορτισέρ Koni  και πήδαγε  σαν καγκουρό...) Και μόλις βρήκα χρήματα το άλλαξα. 

Όχι  πως  το  δεύτερο  ήταν  πολύ καλύτερο.  Θαμπωμένος  από την γοητεία των έξη κυλίνδρων, την φήμη της Αγγλικής τεχνολογίας (τότε ήταν πολύ ψηλά οι μετοχές της) το δέρμα στα  καθίσματα και το ξύλο καρυδιάς στο ταμπλό,  αγόρασα ένα εξακύλινδρο Triumph 2000, που δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του.  (Ευγενικό και άνετο, αλλά αργό...) Τέλος πάντων.  Μαθαίνει κανείς από τα λάθη του. 

'Η,  έτσι νομίζει.  Γιατί το τρίτο  ήταν  το  χειρότερο λάθος.  Μία  Rover  2000 που με άφηνε τρεις φορές  την  εβδομάδα.  Το  τι  έχω  σπρώξει  και ρυμουλκήσει  αυτό  το αυτοκίνητο,  δεν  λέγεται. Πιο πολλά χιλιόμετρα έκανε ετεροκινούμενο παρά αυτοκινούμενο. 

Εκεί βέβαια με  είχαν  παρασύρει  οι  τεχνικές  προδιαγραφές (τέλειες  στα  χαρτιά: εκκεντροφόρος επί κεφαλής,  τέσσερα δισκόφρενα, άξονας  de  Dion)  και  το  γεγονός ότι την αντιπροσωπεία την είχε φίλος γκαρδιακός (καλή του ώρα) Αυτά όμως δεν βοήθησαν το αυτοκίνητο στην πράξη! 

Ας κάνω μία προσπάθεια να κατατάξω τα  αυτοκίνητα  της  ζωής μου  μέχρι  σήμερα  - κατά την μέθοδο του CAR,  με ορισμένες πρόσθετες κατηγορίες.  

Πολύ Ενδιαφέροντα:

Porsche 911 Carrera Targa (στη φωτογραφία)

Renault Alpine A310 V6

Renault 5GT Turbo

ΒΜW 320 Schnitzer (260HP)

NSU 1200TT

NSU Ro80

Nissan Juke (turbo, 4X4 – το οδηγώ τώρα)

Ενδιαφέροντα:

Audi 50GLS

Audi 80GT

BMW 630 CS (Coupe)

Renault 5TS

Subaru Forester Turbo 2.5

Ικανοποιητικά:

Renault 5 Alpine

Renault 14TS

Audi 100 Coupe

BMW 316

Βαρετά (και απαράδεκτα):

Rover 2000

Triumph 2000

Porsche 924

Vauxhall Viva

Προλαμβάνω απορία:  Όχι,  δεν ήμουν Ωνάσης.  Άλλαζα  συχνά αυτοκίνητα, αλλά ήταν εταιρικά. Είχα δική μου εταιρία που τα αγόραζε και τα άλλαζε για λογαριασμό μου. Ήμουν και μικρο-μέτοχος σε αντιπροσωπείες. Άλλωστε τα αυτοκίνητα κόστιζαν τότε λιγότερο διότι δεν είχαν τις σημερινές φορολογίες.  Για να καταλάβετε:  η  Carrera  μου,  το  1975, είχε πληρωθεί 1.050.000 δρχ. Το ένα δέκατο από σήμερα. Hταν και Targa! 

Από κει και πέρα, επειδή η αξία των αυτοκινήτων ανέβαινε συνεχώς (λόγω πρόσθετων φορολογιών), πουλώντας δεν έχανες ποτέ. Διακινούσες - και μεγάλωνες - το ίδιο κεφάλαιο.  Μόνο  που, από ένα σημείο και μετά,  τα επόμενα μου αυτοκίνητα ήταν όλο και μικρότερα,  επειδή  δεν  είχα  την δυνατότητα  να  κάνω σημαντικές  προσθήκες στο αρχικό κεφάλαιο). 

Αυτά τις καλές εποχές όπου άλλαζα αυτοκίνητο κάθε δύο χρόνια. Τώρα που μαζί με την Ελλάδα φτώχυνα κι εγώ, έχω για πρώτη φορά το ίδιο αμάξι επί 5 χρόνια  και δεν προβλέπω να το αλλάξω. Ευτυχώς μου αρέσει πάντα. (Στα σπορ μοντέλα δεν θα μπορούσα πια ούτε να μπω…)

Μερικές  παρατηρήσεις  για  την  κατάταξη:   H  Porsche  911 κανονικά θα χρειαζόταν δική της ανεξάρτητη  κατηγορία.  Δεν συγκρίνεται ούτε με τα άλλα της «πρώτης τάξης». Ωστόσο,  οι δύο πρώτες  κατηγορίες  θα  αποτελούσαν  την  συλλογή   του (ιδεατού) μουσείου μου.  Σε μια μεγάλη αίθουσα τα πρώτα,  σε μια δεύτερη τα «ενδιαφέροντα». 

Στην έκθεση αυτή θα συνυπήρχαν η ωμή (και λίγο «ανισόρροπη») δύναμη της Porsche,  η γρήγορη φινέτσα και άνεση της Alpine, το  απέραντο υπερστροφικό κέφι του ΤΤ,  το αθόρυβο Ro80,  η οξεία κορύφωση του 5GT turbo.

Guest stars θα ήταν μερικά καλά αυτοκίνητα που οδήγησα για αρκετό καιρό - χωρίς να τα ζήσω. (Ένας μήνας δεν φτάνει!) Π.χ.:  Alfa Romeo Giulia Super,  Fiat 128,  Lancia Prisma ie, BMW 735i, Porsche 928. 

Προβλέπω μία  ερώτηση:  Γιατί  επαναλαμβάνονται  περισσότερο μερικές  μάρκες;  Είναι θέμα σχέσης με ορισμένους ανθρώπους και αντιπροσωπείες. Αλλά και γούστου. Δεν θα οδηγούσα Όπελ ή Φορντ…