Φεύγω σε λίγο, να αποχαιρετίσω ένα φίλο πενήντα χρόνων. «Ξανά και πάλι», όπως γράφει ο Ρίλκε, αυτή η επίσκεψη στο μηδέν και μετά η ζωή. Και κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί.
Είχε αποσυρθεί στο βαθύ του γήρας ο φίλος – δεν επικοινωνούσαμε πια. Έφυγε ήσυχα, τριγυρισμένος από εγγόνια και ένα δισέγγονο. Μοίρα ζηλευτή. Θυμάμαι ένα ζητιάνο στο Ηράκλειο πριν πολλά χρόνια. Όταν του έδωσα ελεημοσύνη, μου ευχήθηκε: «Να έχεις ένα καλό θάνατο». Ήμουν νέος και η ευχή του με ενόχλησε. Τώρα καταλαβαίνω πόσο σοφή ήταν.
Ξανά και πάλι, αυτό το ακατανόητο της ζωής. Θυμάμαι την απελπισία της μητέρας όταν ρωτούσα και ξαναρωτούσα επίμονα: «Μάνα, γιατί πεθαίνουμε;» Τι απαντάς σε ένα ξεροκέφαλο αγόρι που σου πετάει στο πρόσωπο την πρώτη και τελευταία ανθρώπινη ερώτηση.
Ξανά και πάλι, μετά την κηδεία, θα συνεχίσω. Μέχρι να έρθει η ώρα που κάποιος άλλος θα κάνει την ίδια ερώτηση, με εμένα ως αφορμή.
Αν ηταν πανω απο 100,να κανετε γλεντι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗταν νικητης της ζωης...
Κανονικα,με την εξελιξη της κρυονικης ( βαθεια καταψυξη) ,
δεν θα επρεπε να υπαρχει η αποκτηνωση της κηδειας ,
ή ακομα χειροτερα ,του καψιματος...
Να καταψυχομαστε ολοι,μπας & αναστηθουμε στο μελλον..
U never know..
Never say never...
Ενω με το θαψιμο/ καψιμο καταστρεφεται το σωμα .
Δεν υπαρχει περιπτωση αναβιωσης...
Με τη καταψυξη,υπαρχει ελπις...
Δεν ήταν πάνω από εκατό. Και μην έχεις ελπίδες για κρυονική. Και αυτή κατασρέφει ιστούς. Ο Ντίσνεϋ ματαίως περιμένει.
ΔιαγραφήΓια τον Ντισνευ ειναι μυθος...
ΔιαγραφήΟπως & για τον Μαηκλ Τζακσον...
Ομως η Κρυνικη εχει βελτιωθει...
Παλια,γινοταν κρυσταλλοποιηση των κυτταρων...
Τωρα ,οχι...
Απο τη μια χρειαζομαστε παραταση ζωης ,
απο την αλλη βελτιωση Κρυονικης για ασφαλη καταψυξη...
Οταν πετυχει το σκαναρισμα του εγκεφαλου &
η μεταφορα της μνημης σε κλωνο,θα ζουμε για παντα,
πηγαινοντας απο κλωνο σε κλωνο.. .
Χρειαζομαστε ευρυτητα πνευματος & ΟΧΙ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ...
Χάρρυ, μπορείς να σε φανταστείς κατεψυγμένο για πενήντα χρόνια και μετά επιτυχώς αναστημένο; Και πες ότι ξανάρχεσαι. Πώς θα ζήσεις ως 100άρης το... 2165; Τι γλώσσα θα μιλάς, που θα σε δουλεύουν σε όλες τις γλώσσες που ξέρεις, αφού θα είσαι... γλωσσικό, πολιτισμικό και... γενετικό απολίθωμα; Τι δουλειά θα κάνεις; Ποια γυναίκα θα σε θέλει; Χώρια που θα ξαναπεράσεις... κλιμακτήριο... Για ξανασκέψου το, σε παρακαλώ πολύ!
ΔιαγραφήΟταν εγραψα..οχι ηττοπαθεια,δεν με προσεξες...
ΔιαγραφήΣε ολα τα ερωτηματα σου υπαρχει απαντηση...
Εχεις πνευμα,μπορεις να τις σκεφτεις ...
Every day ...above ground is a good day...
Any way ...above ground is a good way...
Υπέροχο το ποίημα του Ρίλκε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετάφραση δική μου - από την συλλογή "Ξένα Ποιήματα" - τόσο εξαντλήμενη που με κόπο βρήκα ένα μοναδικό αντίτυπο. Και η φωτογραφία (όπως όλες του blog) δική μου, από το παλιό κοιμητήρι του Αγίου Γεωργίου στην Ερμούπολη.
ΔιαγραφήΗ φωτογραφία, έτσι όπως χάνεται στο βάθος ο δρομίσκος ανάμεσα στις φοινικιές που "ικετεύουν", είναι αριστούργημα. Λες και φτιάχτηκε για το ποίημα! Εκτός εάν όντως είναι εμπνευσμένη από τη ποίημα.
ΔιαγραφήΗ φωτογραφία (του 1999) επιλέχτηκε από το αρχείο μου ακριβώς επειδή ταίριαζε με το ποίημα. Μόνο που αύξησα το κοντράστ (πιο σκληρή - πιο μαύρη) για να τονίσω το πένθιμο στοιχείο.
ΔιαγραφήΔεν ήταν άλλη η αγάπη τους…
ΑπάντησηΔιαγραφήΛυπηθήκαμε, τις προάλλες (προσωπικά, θα μου πάρει καιρό να συνέλθω), γιατί χώρισε ένα πολύ αγαπημένο μας ζευγάρι, με το οποίο γνωριστήκαμε στο νοσοκομείο πριν πολλά χρόνια - οι κόρες μας μοιράζονται το ίδιο ανελέητο γονίδιο.
Φαρμακωθήκαμε, όχι μόνο γιατί θα μας λείψει η ζευγαρωμένη παρέα τους και δεν θα μπορούμε πια μοιράζουμε την πίκρα της κοινής μοίρας των βαριά άρρωστων παιδιών μας, αλλά επειδή τώρα το παιδί και η μάνα θα μείνουν μόνοι τους. Βλέπετε, ο έτερος συμπαραστάτης, λέει πως δεν αντέχει πια να ζει "σε μόνιμο πένθος", ότι το παιδί του συνεχώς τού "θυμίζει θάνατο...». Θέλει, λέει, επιτέλους κι αυτός να ζήσει λίγο σαν άνθρωπος...
Τον καταλαβαίνω. Κι εγώ, τώρα που το καλοσκέφτομαι, ειδικά τα πρώτα χρόνια της Μαρίας-Φωτεινής, ζούσα σε μόνιμο πένθος. Και τώρα, μπορεί να είμαι έτσι, όμως έχω πια πείρα στις... (αυτ)απάτες.
Η πιο αποτελεσματική είναι να κοιτάς τους λογαριασμούς τού μήνα που έρχεται. Κι αν δεν πιάσει αυτό, πηγαίνεις στον ετήσιο προϋπολογισμό. Εκεί τα ποσά έχουν πολλά μηδενικά και δεν τους ξεφεύγεις με τίποτα. Εξάλλου σε παρασύρουν σε πολλαπλασιασμούς υποχρεώσεων και διαιρέσεις μισθών και αποταμιεύσεων.
Εκεί δε που πραγματικά λυτρώνεσαι από κάθε μεταφυσική διάθεση, είναι όταν βλέπεις τα ασυγκίνητα χρέη σου που έχουν ακόμη μια δεκαετία... ζωή.
Εντάξει, ομολογώ, ότι πίσω από όλα αυτά υπάρχει και μία… μεταφυσική πτυχή: οι ασφάλειες ζωής που έχουμε με την Αντιγόνη, ώστε αν ο ένας φύγει ξαφνικά, να μη μείνει ο άλλος εντελώς στο δρόμο και το παιδί στο πουθενά.
Με αυτά και άλλα παρόμοια, Θέλοντας και μη, "μπροστά κοιτάμε τ΄ αναμμένα μας κεριά".
Μετά τιμής,
Κάπα
Ω παρομοίωση,
ΑπάντησηΔιαγραφήυπνωτίσου πάλι και βρες κάτι
εξωφρενικό να μοιάζει
με του μακρυνού εκείνου ταξιδιού μας
τη "σαν" επιστροφή.
Βεβαίως Κική Δημουλά, που από την "τετράγωνη νύχτα της φωτογραφίας" καίρια μας γνέφει...
Προσωπικά το ζήτημα της αιωνιότητας θα το βίωνα ως σισύφειο μαρτύριο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Κώστας καλά θα κάνε κάποια στιγμή να ψοφήσει να ησυχάσουμε. Όχι τώρα.
Όταν ήμουνα παιδί, δεν ήθελα να πεθάνω για να μη στεναχωρηθούν η μάνα μου και ο αδελφός μου. Τώρα επίσης θέλω να ζήσω, τουλάχιστον για όσα χρόνια ζούνε η Αντιγόνη και η Μαρια-Φωτεινή. Μετά δεν με νοιάζει καθόλου. Ας πάω στ΄ ανάθεμα...
Δεν είμαι ευχαριστημένος με αυτά που μου συνέβησαν στη ζωή. Προτιμώ μια άλλη ζωή, με καλό πατέρα, κοινωνία πολιτισμένη και ευκαιρίες να σπουδάσω όσο περισσότερα γίνεται, να μάθω όσο πιο πολλές γλώσσες μπορώ και δεν θα με πείραζε αν είχα λιγότερα εισοδήματα.
Από όλα όσα έχω ζήσει υπάρχει κάτι που δεν θα ήθελα να αλλάξει: οι δύο γυναίκες που με αγάπησαν και αγάπησα και αυτό, μόνο για διορθώσω τα λάθη που έκανα μαζί τους.
Μετά τιμής και θνητότητος,
Κάπα
Σισύφειο μαρτύριο η αιωνιότητα; Πόσο διαφωνώ! Θα την διεκδικούσα με πάθος με μία προϋποθεση: υγιής και νέος! Γιατί εκείνος ο καημένος ο Τιθωνός μαρτύρησε: η αγαπημενη του θεά Ηώς παρακάλεσε τον Δία να τον κάνει αθάνατο, αλλά ξέχασε να ζητήσει και την νεότητα. Ετσι κακογέρασε, σερνόταν και παρακαλούσε να πεθάνει.
ΔιαγραφήΌσο για την αιώνιότητα έχω πολλά σχέδια ήδη έτοιμα για τους πρώτους αιώνες. Ταξίδια, βιβλία, επιχειρήσεις, περιπέτειες... και μετά βλέπουμε!
Πού'ντη;
Η λογικη εξελιξη της επιστημης θα φερει σιγουρα την αιωνιοτητα ,αν οχι στο ιδιο σωμα,τοτε μεσα απο τη κλωνοποιηση...
ΔιαγραφήΟπως στη ταινια (sic) του Σβαρτσενεγκερ " Η 7η Μερα " ...
Απο κλωνο σε κλωνο θα πηγαινει η " ψυχη" μας...
Φακελλοι JPEG,με προσθηκη γευσης,οσφρησης,αφης ..
Ενα 5καναλο εξελιγμενο JPEG " η ζωη μας ολη "...
Οποιος θελει να χαθει,ας χαθει..
Οσοι ομως θελουν restart,,εχουν δικαιωμα...
Το ζητημα ειναι οι σημερινοι 50αρηδες να...προλαβουμε...
Οι 20αρηδες ειναι σχεδν βεβαιο οτι θα προλαβουν...
Μα νέοι και αιώνιοι; Είναι μια επιθυμία. Πώς θα γίνει αυτό το πράγμα; Δεν στέκει λογικά. Η νεότητα είναι το πέμπτο στάδιο μετά τη γέννηση: βρέφος, νήπιο, παιδί, έφηβος και μετά νέος κοκ. Πώς θα πατήσουμε το κουμπί της μη φυσικής μας εξέλιξης. Λογικά δεν μπορεί να σταθεί. Είναι ενάντια στους νόμους της φύσης.
ΔιαγραφήΓεννηθήκαμε και είμαστε αυτοί που είμαστε τώρα, επειδή το είδος μας εξελίχθηκε. Αν δεν πέθαιναν οι άνθρωποι επί τέσσερα και βάλε εκατομμύρια χρόνια, δεν θα ήμασταν τώρα εμείς σε θέση να επιθυμούμε την αιωνιότητα.
Εξελίσσεται μονάχα ότι γεννάει, αφήνει απογόνους και προσαρμόζεται.
Φαντάζεστε να ήμασταν αιωνίως ανθρωπίδες σαν τη Λούσυ που άφησε τ΄αχνάρια της όρθιας βάδιζης;
Μονάχα ως είδος μπορούμε να βαδίζουμε στο χρόνο για "πάντα". Όχι ως "άτομα". Ως "άτομα" με σύγχρονη παιδεία, μπορουμε να ζήσουμε ένα άλλο είδος αιωνιότητας: τη γνώση του παρελθόντος μέσω της επιστήμης.
Μετά τιμής,
Κάπα
Μπορείς να φανταστείς την αιωνιότητα και την υγεία σε γυναίκες δούλες των ταλιμπάν και σε άντρες δουλοπάροικους στων οποίων τις γυναίκες οι αφέντες έχουν δικαίωματα πάσης φύσεως; Μπορείς να φανταστείς την αιωνιότητα και την υγεία σε μπουντρούμια ναζιστικά ή σε γκουλάγκ της Κολιμά, στον αρκτικό κύκλο;
ΔιαγραφήΗ αιωνιότητα θα είχε πλάκα εάν ο Επιθεωρητής του Γκόγκολ κρατούσε αιωνίως, όπως και η Τρελή Βραδιά του Παππαδιαμάντη και η Ψυχολογία Συριανού Συζύγου του Ρόιδη.
Η αιωνιότητα θα ήταν πανέμορφη αν μου έδινε τη δυνατότητα να συμμετέχω σε μια αέναη συναυλία του Μάνου Χατζηδάκη ή να μη σταματήσω ποτέ να αισθάνομαι το ρίγος του πρώτου φιλιού που έδωσα στο μάγουλο μιας γειτονοπούλας στα δεκαπέντε μου.
Μετά τιμής,
Κάπα
Κανεις δεν θα άντεχε την αιωνιότητα, κι ας έμενε πάντα νέος! Στο τέλος θα αυτοκτωνούσε από πλήξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔέχομαι την πρόκληση (αν εσείς φροντίσετε για την αιωνιότητα). Πλήξη δεν έχω νιώσει ποτέ στη ζωή μου - το συναίσθημα μου είναι άγνωστο. Η ζωή, ακόμα και στα κάτω της είναι συναρπαστική.
ΔιαγραφήΟσοι θελουν ,ας αυτοκτονησουν...
ΔιαγραφήΟι αλλοι,θα ζησουν φορεβερ...
Πάντως ο θάνατος δεν είναι καθόλου δημοφιλής ως θέμα. Τρeις άνθρωποι είμαστε εδώ και συζητάμε - ενώ και ο αριθμός των επισκεπτών είναι ο πιο χαμηλός στην ιστορία του blog...
ΑπάντησηΔιαγραφήΛένε πως σε κάποιο συνέδριο ο Ροζέ Γκαρωντύ απαντούσε χειμαρρώδης σε ΟΛΕΣ τις ερωτήσεις.
ΔιαγραφήΣε μια μόνο το "βούλωσε" με σημασία:
"Και με το θάνατο τί γίνεται σύντροφε;"
Ίσως η ίδια αμηχανία να διακατέχει πολλούς (φιλοσοφούντες ή μη)φίλους στο blog -κι εμένα μαζί τον πεισιθάνατο.
Για αυτό και προτίμησα την "αμηχανία" της Δημουλά που κι αν δεν έχει κάνει μέσα από την ποίησή της ενδελεχή μελέτη θανάτου, μελέτη του προσωρινού και του εφήμερου. Σκέφτομαι πως η ποιήτρια ύμνησε τα μικρά , ασήμαντα ,καθημερινά πράγματα χαρίζοντας τους μια στιγμιαία αναλαμπη αιωνιότητας αλλά και λύπης...
[αυτά τα είπε εξαιρετικά στο βιβλίο του για την ποίηση της ο "άγνωστος ποιητής Ν.Δ." / ομαίματος και ομόδοξός της εν πολλοίς].
Εγώ αυτό το είχα ακούσει για τον Μαλρώ που προπολεμικά είχε χρηματίσει κομμισάριος. Και το είχα ακούσει σε εποχή που ο Γκαροντύ ήταν στα τσικό...
ΔιαγραφήΔεν παίρνω όρκο...
ΔιαγραφήΑλλά αν ο λαλίστατος και σπουδαίος Μαλρώ είναι αυτός που σιώπησε, αυτή η σιωπή αποκτά ακόμα πιο μεγάλη σημασία.
Ε, ας κάνουμε το θέμα λίγο πιο πικάντικο τότε να έρθουν κι άλλοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά πιστεύω ότι η ανθρωπότητα θα εξελιχθεί πολύ με μεγαλύτερη μακροβιότητα. Διότι σήμερα βλέπω ότι οι νέοι ετοιμάζονται να κάνουν λάθη του παρελθόντος τα οποία δεν έζησαν.
Εάν οι σημερινοί μεσόκοποι είχαν ζήσει και την κατοχή (προσδόκιμο ας πούμε 200 έτη), θα είχαν καλύτερη γνώση και της πολιτικής, δεν θα έπεφταν στην ίδια παγίδα συνεχώς.
Να ζήσουμε αλλά όρθιοι, ικανοί να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, ικανοί να αγκαλιάσουμε και με το μυαλό μας όρθιο επίσης. Ζητάω πολλά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα γνωστό ποίημα αντί σχολίου.
Do not go gentle into that good night
Dylan Thomas,
Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.
Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.
Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.
Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.
Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.
And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.
Πιο κοντός από τη λύπη του ο άνθρωπος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημοσίευε κάτι τέτοια, ακατανόητα και παρανοϊκά. Για κάτι τέτοια του πια σήμερα δεν διαβάζεται.
ΔιαγραφήΑκατανόητα ευτυχώς μόνο για σας. Κι ευτυχώς διαβάζεται ακόμα περισσότερο σήμερα...
ΔιαγραφήΚαι τι σημαίνει, λεβέντη, το τερατούργημα "πιο κοντός από τη λύπη του ο άνθρωπος";
ΔιαγραφήΓύρισέ το ανάποδα και θα καταλάβεις: ή λύπη του ανθρώπου είναι μεγαλύτερη από αυτόν...
ΔιαγραφήΑν δεν σου έχει τύχει να μην αντέχεις τη λύπη σου, ή τυχερός είσαι - ή αναίσθητος.
Ο Νίκος Καρούζος παραλείπει τις μετρητικές ταινίες, τα υποδεκάμετρα, τα ταυ, τους γνώμονες, τους διαβήτες, τις κοντότητες και την ασχήμια των νοημάτων των κοντοτήτων, και καταφέρνει να πει αυτό που θέλει να πει: ΠΕΝΘΟΣ ΠΙΟ ΨΗΛΟ ΚΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ.
ΔιαγραφήΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ-ΕΚ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ποίημα του Ελύτη-εκ του πλησίον,το βρηκα στο γιου τιούμπ,με θαυμάσια μουσική..Αξίζει..
Διαγραφήhttps://youtu.be/Dl6KHUOP4C4
Όντως δεν είναι καθόλου δημοφιλές θέμα, και γιατί να είναι άλλωστε! "Γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα"! Αλλά, για μια ακόμα φορά σας χαίρομαι κ. Δήμου, για την αποδοχή της πρόκλησης της αιωνιότητας. Κι εγώ έτσι νιώθω, με την προϋπόθεση της υγείας. Μαζί με απίστευτο φθόνο για τις επερχόμενες γενεές που θα ζήσουν αυτά που φανταζόμαστε ως επιστημονική φαντασία. Ειδικότερα για τα ταξίδια στο διάστημα τις ζηλεύω αφόρητα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα πάλι δε με θέλγει το διάστημα. Το διαστημόπλοιο Γη μου φτάνει και μου περισσεύει. Κι αν είχα τη δυνατότητα να πεταχτώ μέχρι τον Ερμή, δεν θα ξεκουνούσα. Ούτε τη διαδρομή ζηλεύω ούτε το μαύρο σκοτάδι του ταξιδιού ούτε τις επιταχύνσεις του πυραύλου. Ζηλεύω όμως την τεχνολογία. Για παράδειγμα, το βαρύ και σκληρό απεμπλουτισμένο ουράνιο εκρήγνυται από μόνο του, όταν περιέχεται στη μύτη του βλήματος που έχει λαχανιάσει κινούμενο προς το στόχο του. Και ενώ δεν θέλω να ταξιδέψω στους εσωτερικούς ή εξωτερικούς πλανήτες, πολύ θα μου άρεσε ο πυροβολισμός μου από μία μεγάλη σφαίρα απεμπλουτισμένου ουρανίου. Δεν ξέρω μόνο αν βρίσκομαι στις σωστές συντεταγμένες.
ΔιαγραφήNot so bad,σαλτάρω..
ΔιαγραφήΜέρες Αργίας, Δ. Καψάλη, μελοποιημένο από τα Διάφανα Κρίνα.
Διαγραφήhttps://www.youtube.com/watch?v=AYk7Ty6UA_M
civil
Αφού το ρίξαμε στη θανατολογία και στο αντίθετό της, ας πάμε και παρακάτω:
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν ήμουν στην Ελλάδα, έτυχε να ξενυχτήσω πέντε έξι νεκρούς, συγγενών και φίλων, μπορεί και παραπάνω. Σε όλες τις περιπτώσεις, από ένα σημείο και μετά, οι γυναίκες πιέζονται να κλάψουν, ώσπου στο τέλος σταματούν.
Οι άντρες παραδίπλα, πίνουν κονιάκ αμίλητοι. Επιφυλατικοί κατόπιν και αργότερα, κατά το ξημέρωμα, πλακώνονται στα ανέκδοτα και πέφτει το γέλιο σύννεφο...
Απάντηση του Νώντα Τσίγκα που κατά λάθος σβήστηκε από μένα (καταραμένο κινητό με τα στενά περιθώρια):
ΔιαγραφήΗ υπέροχη "χαρμολύπη"...
Να θυμίσω και την "μακαριά" (=νεκρόδειπνο) μετά την κηδεία -σε μικρά χωριά και επαρχιακές πόλεις- όπου ύστερα από τόσο κλάμα και σπαραγμό η χαλάρωση και η γαλήνη πιάνουν στασίδι.
Ίσως τότε αποκτα ο καθένας τότε την επαρκή συνειδητότητα και τη σημασία του "υπάρχειν'...
Ο Νίκος Δήμου σε κάποιο διήγημα από τις "Τολμηρές ιστορίες" βρίσκει την ευκαιρία να ...ενώσει ερωτικά δυό άνθρωπους που ξενυχτούν πεθαμένο.
"Τους ζυγούς λύσατε. Τα κορίτσια φιλήσατε!"
[Ελύτης]
Οι πενθούντες σίγουρα αγνοούν την αλύγιστη αισχρότητα της λέξης μακαριά.
ΔιαγραφήΠροτιμώ την (επίσης χωρίς αισχρότητα) συνώνυμη "νεκρόδειπνος".
Διαγραφή#Οι πενθούντες σίγουρα αγνοούν την αλύγιστη αισχρότητα της λέξης μακαριά.#
ΔιαγραφήΝα θυμίσω πως "δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις παρά μονάχα χυδαίοι άνθρωποι"!
[όπου "Χυδαίος" συνώνυμον του "αισχρός"...]
Ευτυχείς εκείνοι που δε νοιώθουν λυπημένοι επειδή πιστεύουν ότι νυχτώνει στη σωστή ώρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα σε όλους.
Πότε είναι άραγε η "σωστή ώρα";
Διαγραφή[Πάντα θα ψάχνω για την ολόσωστη...]
Ναι είναι μεγάλη ποιήτρια η Κική Δημουλά. Μου έδωσε την χαρά να την ανακαλύψω και να την κάνω γνωστή εντός και εκτός. Ευτυχώς δεν έχει ακόμα νυχτώσει γι αυτή. Κι ας έγινε ο στίχος της τίτλος ρομάντζου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα συλλυπητήριά μου για το φίλο σας
ΑπάντησηΔιαγραφήΡιξε νεο κειμενο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύριε Δήμου,πολύ φοβάμαι ότι ΚΑΙ αυτό το μπλόγ,θα Σας το κλείσει ο Χάρης, και όχι ο Σαλτάρω
ΔιαγραφήΌχι όχι και πάλι όχι!
ΔιαγραφήΒρίκω πως ο σχισματικός Χάρης σ' αυτήν την περίοδο είνναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ (καμία σχέση με την εμφάνισή του σε Protagon & LIFO). Άψογος απρόβλεπτος ανυπόμονος!
Μπα - εγώ το έκλεισα. Είχα λιγότερο χρόνο και μικρότερες αντοχές. Η moderation θέλει δουλειάκαι υπομονή. Ήταν άλλωστε πολλοί οι δράστες και όχι μόνον ο Χάρης...
ΔιαγραφήΌλοι ωριμάζουμε... μέχρι κι ο Χάρης...
ΔιαγραφήΤο να είμαστε αθάνατοι σημαίνει ότι θα είμαστε άφθαρτοι, άτρωτοι; Μα η συμπόνια εδράζεται στην τρωτότητά μας, στην επίγνωση του εύθραυστου της ανθρώπινης φύσης (της δικής μας και των άλλων, στη θέση των οποίων τοποθετούμε νοερά τον εαυτό μας). Χωρίς τη θνητότητα χάνεται η ανθρώπινή μας υπόσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιπλέον, φοβάμαι ότι θα επικρατούσαν η νωχέλεια και η αποτελμάτωση. Γιατί να κάνω κάτι σήμερα αφού μπορώ να το κάνω αύριο ή μεθαύριο; Ή του χρόνου; Η ύπαρξη ενός χρονικού καταληκτικού ορίου μας ωθεί να γίνουμε δραστήριοι και δημιουργικοί, να αντισταθούμε στη φθορά.
Αφήστε που η τέχνη θα έχανε μία από τις σημαντικότερες πηγές της έμπνευσής της και πολλές από τις δραματουργικές της κορυφώσεις.
Nikos Dimou: "Πάντως ο θάνατος δεν είναι καθόλου δημοφιλής ως θέμα. Τρεις άνθρωποι είμαστε εδώ και συζητάμε - ενώ και ο αριθμός των επισκεπτών είναι ο πιο χαμηλός στην ιστορία του blog..."
Όντως. Πιο χαμηλός πεθαίνεις. Προτείνω την ανάρτηση αποσπασμάτων από 'Τα μαύρα' του Αρκά, για να ανεβάσουμε λίγο τη διάθεση.
Εντωμεταξύ για να ολοκληρώσω τη δημοσίευση του σχολίου καλούμαι να επιλέξω τις εικόνες που περιέχουν γρασίδι. Πάλι καλά που δεν μου ζητήθηκε να διαλέξω τις φωτογραφίες που συνάδουν με τη φράση "εις τόπον χλοερόν"...
Λάζαρος Μελίδης
Συμφωνώ ότι η τέχνη θα έχανε μια από τις σημαντικότερες πηγές έμπνευσής της αλλά μπορεί να έβρισκε άλλη. Όσον αφορά την αποτελμάτωση, διαφωνώ. Έχω ακράδαντη πίστη στην απληστία του ανθρώπου και την επιθυμία του καθενός να ανέβει ψηλότερα από τους γύρω του, δηλαδή στο σημερινό "ο θάνατός σου ζωή μου" που τότε θα έπαιρνε εντελώς άλλο νόημα!
ΔιαγραφήΚανεις σας δεν φοβαται το αγνωστο; Το 'μετα' το σκεφτεστε ή δεν σας απασχολει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει;
ΔιαγραφήΟφείλει να υπάρχει;
Από το άγνωστο ήρθα (το "πριν"). Φοβήθηκα;
Το "μετά" -αν υπάρχει- γιατί λοιπόν να το φοβηθώ;
Φοβάμαι πως το "μετά" είναι ένας παρηγορητικός μύθος που επεξεργάστηκαν οι άνθρωποι γιατί δεν άντεχαν την ιδέα της ανυπαρξίας. Το "μετά" γέννησε τις θρησκείες...
ΔιαγραφήΟχι δεν οφειλει να υπαρχει, ομως δεν μπορουμε να ειμαστε σιγουροι και οτι δεν υπαρχει.
ΔιαγραφήΚαι ναι, μαλλον απο αυτο το αγνωστο ηρθαμε αλλα πώς να ξερουμε αν 'φοβηθηκαμε' πριν;
Σιγουρα οι θρησκειες επαιξαν μεγαλο ρολο στο να καλλιεργησουν την ιδεα του 'μετα' για τους γνωστους λογους, αλλα και μονο οτι υπαρχει μεσα μας αυτη η απορια δεν λεει κατι;
Ο θανατος δεν ειναι τιποτα περισσοτερο απο το τελος ενος ομορφου ταξιδιου που δε ξερεις τι πιο ενδιαφερον θα συναντησεις την επομενη ωρα. την επομενη μερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς απολαυσουμε το ομορφο ταξιδι της ζωης οσο το εχουμε και ας λυπηθουμε οσο ακριβως λυπηθηκαμε στις νεανικες μας εκδρομες οταν τελειωναν.
Ετσι κι αλλοιως οταν τελειωσει πραγματικα το ταξιδι εμεις θα λείπουμε.
"Ουδέν προς ημάς θάνατος..." το επιχείρημα του Επίκουρου. Μάλλον σόφισμα. Ότι δεν μας αφορά ο θάνατος γιατί όσο υπάρχουμε εμείς δεν υπάρχει αυτός - κι αντίστροφα. Ναι, αλλά σαν απειλή υπάρχει σε όλη τη ζωή μας.
ΔιαγραφήΑστεία-αστεία το blog πήρε φωτιά. Τριπλασιάστηκαν οι επισκέπτες, διπλασιάστηκαν τα σχόλια σε αυτό το post. Άσε που προστίθενται και στα παλιότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε προηγούμενο σχόλιο, ανέφερα ότι θέλω να ζήσω όρθιος και με το μυαλό μου όρθιο επίσης. Εννοείται και αυτοεξυπηρετούμενος. Αν όμως δεν έρθουν τα πράγματα έτσι; Όπως δεν έρχονται για πάρα πολλούς ανθρώπους; Τότε θα ήθελα ευθανασία. Στα ζώα κάνουμε ευθανασία επειδή τα αγαπάμε και δεν θέλουμε να υποφέρουν άσκοπα, χωρίς ελπίδα. Γιατί όχι και στον εαυτό μας που επίσης τον αγαπάμε και θα υποφέρουμε και οι ίδιοι; Κάποιοι θεούσηδες λένε ότι δεν έχουμε το δικαίωμα γιατί μέσα μας κατοικεί το θείον. Ανοησίες! Και στα ζώα κατοικεί το θείον αν κατοικεί και σε εμάς. Τις προάλλες ήμουν στο καφέ ενός νοσοκομείου στον τελευταίο όροφο...Ψηλά. Είδα κάγκελα στα παράθυρα. Ρώτησε κάποιος από την συντροφιά τι νόημα έχουν. Ξέρετε... Έχουν βουτήξει πολλοί από εδώ, είπε η κυρία του κυλικείου. Καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα. Και είναι ο καυγάς με την σύζυγο, που ως γιατρός θέλει να δίνει την μάχη της ζωής.
ΔιαγραφήΟι αυτοκτονίες στα νοσοκομεία [εκουσιες εκπαραθυρώσεις συνήθως /και σε μη ψυχιατρικους ασθενείς] συμβαίνουν κατα την φαση διάγνωσης μιας νόσου και όχι κατα την αλγεινή και απέλπιδα πορεία της.
ΔιαγραφήΔεν αναφέρονται αυτοκτονίες πχ σε ογκοθεραπευτικά τμήματα...
Αλλα η συγκεκριμένη συζήτηση είναι μεγάλη.
Καλό θα είναι θέματα σαν αυτό της ευθανασίας να αντιμετωπίζονται με μεγαλύτερη σοβαρότητα και όχι με το τι λένε οι θεούσηδες
ΔιαγραφήΑιωνιος καυγας αυτος! Αν πεθανεις νεος, ας δωσεις για μεταμοσχευση ο,τι ειναι χρησιμο... αν πεθανεις μεγαλος, ας εχεις τουλαχιστον το δικαιωμα επιλογης της εξοδου σου... Οι οικειοι φυσικα και δεν αντεχουν καν να τα συζητησουν αυτα, αλλα πρεπει να ειπωνονται.
ΔιαγραφήΑναρωτιέμαι εάν χωρίς την απειλή του θανάτου θα υπήρχε δημιουργία. Επιχειρηματική θα υπήρχε πιστεύω (για να είναι το ατέρμονο ζειν και ...ευ ζειν). Αλλά μεταφυσική; Υπερβατική;
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα έκανε ο κόσμος παιδιά, θα τον ένοιαζε να αφήσει πνευματικά κληροδοτήματα, την στιγμή που ο καθένας θα ζούσε αιώνια, σαν απόγονος του εαυτού του;
Το "παντού και πάντα" δεν θα είχε το ίδιο αποτέλεσμα με το "εδώ και τώρα";
Ειναι η απειλη που καταλαβαινουμε με τη λογικη, η αναγκη να αφησουμε ενα "αχναρι" δικο μας που θα ζησει περισσοτερο απο μας, ή ειναι τελικα ενα ενστικτο που εχουμε, χαρισματικα τοποθετημενο απο τη Φυση για να αναπαραγομαστε?...
ΔιαγραφήΤι είναι το ένστικτο;
ΔιαγραφήΤο πρώτο αίτιο που κίνησε τον κόσμο είναι αφανέρωτο, άρα πάντα θα ελπίζουμε και επί επιστημονικής βάσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Γραμματικάκης ανέφερε κάποτε έναν επιστήμονα, ο οποίος πίστευε στην ύπαρξη του Θεού, που έλεγε ότι οι άθεοι ισχυρίζονται λίγο ή πολύ ότι τα ριγμένα σε ένα γήπεδο εξαρτήματα ενός αεροπλάνου πήραν τη μορφή του αεροπλάνου αφού πέρασε ένας ανεμοστρόβιλος και έβαλε όλα τα κομμάτια στη θέση τους και μάλιστα μετά πέταξε. Ο ίδιος βέβαια διαφωνούσε μιας και όπως έλεγε, η ζωή έκανε πολλές προσπάθειες για να πάρει τη μορφή που γνωρίζουμε.
Ο λόγος του Επίκουρου για τον θάνατο δε μπορεί να είναι παρηγοριά διότι δεν ζούμε μηχανιστικά, μετράμε απώλειες, τα "Ποτέ ξανά", τα οποία τα σέρνουμε μαζί μας μέχρι το τέλος.
Πρέπει να κρατήσουμε και να μην πεθάνουμε μέχρι να καταφέρουμε να μην είμαστε πια μία αποικία του ευρώ. Έτσι θα νικήσουμε τον θάνατο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "μετά" δεν υπόκειται σε διερεύνηση με αυστηρά επιστημονικούς όρους. Η επιστήμη αποτελεί το πιο ασφαλές μέσο για την επέκταση του γνωστικού μας ορίζοντα και για την κατανόηση του κόσμου που μας περιβάλλει.
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Μπορούμε όμως να δεχτούμε ή να αποδείξουμε ότι η σκέψη και η συνείδησή μας είναι απλά παράγωγα της λειτουργίας των εγκεφαλικών εξαρτημάτων μας;
2. Υπάρχουν επίσης πολύ ενδιαφέροντα πεδία του ανθρώπινου πνεύματος, τα οποία δεν εμπίπτουν στην επιστημονική σφαίρα.
3. Κατά καιρούς έχουν διεξαχθεί συστηματικές έρευνες από επιστήμονες, οι έχουν επιχειρήσει να ψαύσουν τις παρυφές του "μετά", στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό (για παράδειγμα μέσω της εξέτασης περιπτώσεων ασθενών οι οποίοι φλέρταραν με το θάνατο αλλά επέστρεψαν στη ζωή). Δυστυχώς αυτές οι έρευνες παραγκωνίζονται από την επιστημονική κοινότητα, επειδή δεν είναι δυνατή βεβαίως η αναπαραγωγή τους σε εργαστηριακές συνθήκες.
4. Η επιστήμη και η μεταφυσική πίστη δεν φαίνονται ασύμβατες, μια που πολύ κορυφαίοι επιστήμονες ήταν ή είναι θρήσκοι.
Λάζαρος Μ.
Ωραίο ποίημα, άσχημη μετάφραση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς έχετε υπόψη σας το πρωτότυπο. Αλλά ποιο απ' όλα; Το ποίημα δεν υπάρχει σε καμία συλλογή, βρέθηκε σε δύο σχεδιάσματα στα κατάλοιπα του ποιητή. (Τόμος 4 της 12τομης έκδοσης). Δέχομαι κάθε κριτική αλλά με κάποια βάση.
ΔιαγραφήΌχι το πρωτότυπο, αλλά μία ωραία, πασίγνωστη μετάφρασή του:
Διαγραφήhttp://judithpordon.tripod.com/poetry/rilke_time_and_again.html
Και δεν καταλαβαίνω το σχόλιο. Η κριτική δεν ήταν για σας αλλά για αυτόν που μετέφρασε το ποίημα.
Κυ-AnonYmous, γιατί δεν μας τιμάτε με τη δική σας μετάφραση;
ΔιαγραφήΔεν προσέξατε το σχόλιό μου - ότι εγώ έχω μεταφράσει το ποίημα. Το να συγκρίνετε μία μετάφραση με μία άλλη, σε άλλες γλώσσες, δεν είναι θεμιτό.
ΔιαγραφήΣε αυτή την περίπτωση το σχόλιό μου ήταν άκομψο. Ζητώ συγνώμη.
Διαγραφή@Anonymous
Διαγραφή2016-01-19 15:29:44+00:00
> μία ωραία, πασίγνωστη μετάφρασή του
Τι σημαίνει »klagende Namen«: «ηχηρά ονόματα», "lamenting names" ή και τα δύο;
Το φαράγγι γιατί είναι «φρικτό απόκρυφο» κι όχι ας πούμε «φρικτά σιωπηρό» (»furchtbar verschweigend«);
Εδώ μια μορφή του ποιήματος.
Η μετάφρασή μου πρέπει να έγινε την δεκαετία του 70. Περιλαμβάνεται στα "Ξένα ποιήματα" που κυκλοφόρησαν το 1982. Από τότε δεν την έχω ξαναδεί. Τώρα που την βλέπω δεν νιώθω την ανάγκη να την αναθεωρήσω. Όλη βασίζεται στον ρυθμό του immer wieder που νομίζω πως αποδίδεται καλά με το "ξανά και πάλι".
ΔιαγραφήΣτην ερωτηση που μου εκαναν μικρες "Γιατι πεθαινουμε?", στην αρχη εξηγουσα με απλα λογια με ορους φυσικης, χημειας, βιολογιας, τα κυτταρα που πεθαινουν και αντικαθιστανται στο σωμα μας για να μεγαλωνουμε, αλλιως γινονται καρκινικα και πεθαινουμε, για τη φυση που αναγεννιεται, και τα ετησια και τα αειθαλη (που κι αυτα bite the dust καποια στιγμη για διαφορους λογους), μεχρι για τον καλο Θεουλη (με το black humor) ειπα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ερωτηση ξανα, την επομενη μερα. Παραδειγματα με κουκλες, με ταινιες, με παιχνιδια, μπας και τα προηγουμενα ηταν πολυ επιστημονικα. Η ερωτηση ξανα-μανα λιγες μερες αργοτερα, πιο επιμονη: "Γιατι πεθαινουμε?".
Ε, μπαφιασα εκεινη την ωρα κι απηντησα: "Για να κανουμε χωρο στους επομενους!". For a weird reason, it worked wonders!
ΥΓ- κατανοω απολυτα τον μεγαλο πονο του χαμου και της επικειμενης απουσιας απο τη ζωη μας ενος ανθρωπου που αγαπουμε. Αν ομως φτασει να ζησει τετοια γεματη ζωη, παιδια κι εγγονια, και ειδικα αν φυγει ησυχα, μεγαλα προνομια στις μερες μας, κανονικα θα επρεπε οχι να τον κλαιμε, αλλα να τον γιορταζουμε...
@Nikos Dimou
Διαγραφή2016-01-18T11:35:00+02:00
> Θυμάμαι την απελπισία της μητέρας όταν ρωτούσα και ξαναρωτούσα επίμονα: «Μάνα, γιατί πεθαίνουμε;» Τι απαντάς σε ένα ξεροκέφαλο αγόρι που σου πετάει στο πρόσωπο την πρώτη και τελευταία ανθρώπινη ερώτηση.
@Aphrodite
2016-01-19 14:44:07+00:00
> "Για να κανουμε χωρο στους επομενους!".
Οι μονοκύτταροι οργανισμοί δεν πεθαίνουν από γηρατειά και αναπαράγονται με διχοτόμηση. Οι άνθρωποι, όμως, ως περίπλοκοι πολυκύτταροι οργανισμοί που είναι, αναπαράγονται σεξουαλικά, ανακατεύοντας τα γονίδια των γονέων. Γίνονται θυσία για τα παιδιά τους και ζουν στα παιδιά τους. Ο θάνατος είναι ο λόγος που υπάρχει ο έρωτας. Ναι, δυστυχώς πεθαίνουμε για να ζήσει η επόμενη γενιά, καθώς οι πόροι (π.χ. η τροφή) είναι περιορισμένοι.
> For a weird reason, it worked wonders!
Τι κρίμα να μην περιέχει και το reason τον ήχο w…
@Ein Steppenwolf
Διαγραφή2016-01-21 16:48:33+00:00
> Ο θάνατος είναι ο λόγος που υπάρχει ο έρωτας.
Στα γαλλικά απέχουν όσο το «ο» από το «ου»: l'amour — la mort.
Ερώτηση (ρητορική): Ποιος μας βεβαιώνει ότι ο θάνατος δεν είναι καλύτερος από την ζωή?
ΑπάντησηΔιαγραφήcivil
Βόλτες στο ημίφως του κοιμητηρίου μας
ΑπάντησηΔιαγραφή-------------------------------------------
Στο κοιμητήριο με τις καλοθρεμμένες μας γάτες, που αγαπάει με πάθος η Μαρία-Φωτεινή, πίσω από την εκκλησία, υπάρχει ένα μικρό στρογγυλό πλακόστρωτο, εξαιρετικά προσεγμένο, με παγκάκια γύρω-γύρω σαν κουτιά, που είναι ό,τι πρέπει για να κουρνιάζουν πέντε πέντε, το ένα πάνω στ΄ άλλο, τα γατιά.
Το λένε Γειτονιά των Αγγέλων, επειδή είναι αφιερωμένο στα αγόρια και στα κορίτσια, στους νέους και στις νέες. Εκεί δεσπόζει η φωτογραφία του αδελφού μας και γι΄ αυτό κανείς από το σόι δεν μας ακολουθεί στο μόνο μέρος που χαίρεται η Μαρία-Φωτεινή. Κανείς μα κανείς.
Αυτή τη γειτονιά, από την αρχή προσπάθησα να την αποφύγω. Αλλά μάταια. Γιατί όταν η Μαρία-Φωτεινή αρχίσει να χαϊδεύει τα γατιά, δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει και σιγά σιγά περνάμε από το πλάι και καταλήγουμε στο γατοχώρι.
Και φυσικά, οι ώρες των επισκέψεών μας είναι πάντα νυχτερινές. Μια δυο φορές που τόλμησα να πάμε το μεσημέρι, την πληρώσαμε ακριβά, γιατί ο ήλιος αντανακλά στα πλακάκια και η επιληπτική φωτοευαισθησία του παιδιού διαμαρτυρήθηκε.
Δέκα χρόνια, τώρα, κόβουμε βόλτες μέσα στο θεοσκόταδο, ανάμεσα σε ένα κοπάδι τρυφερές γάτες, για να τα καταλήξουμε στο μόνο μέρος όπου μπορεί κανείς να σταθεί λιγάκι, γιατί , στο πλακόστρωτο, όπου μπορουμε και βλεπόμαστε καλά, επειδή στο κέντρο σμίγουν οι φλόγες που καίνε γύρω γύρω στα εικονοστάσια, στα μόνα που δεν σβήνουνε ποτέ, ολόχρονα.
Μετά τιμής,
Κάπα
Το "Μετά" από Το βιβλίο των γάτων είναι πολύ παρηγορητικό και αισιόδοξο. Το εκτύπωσα πριν αρκετά χρόνια και το είχα μαζί μου στη δουλειά-τώρα το έχω σπίτι-.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ηθελα τουλαχιστον οταν πεθανω να μου απαντηθουν ολες οι αποριες που με βασανιζουν απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου. Η περιεργεια μου με την ηλικια εχει παρει πιο ηπια μορφη, αλλα υπαρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλο ειναι να εχεις βρει μια απαντηση που να σε ικανοποιει για το νοημα που ειχε η δικη σου ζωη, και αλλο να μαθεις το 'γιατι' για ολο αυτο που λεμε Δημιουργια.
Γι'αυτο ισως και να μην δεχομαι το απολυτο 'τιποτα' με τον θανατο. Μας χρωστουν απαντησεις!!
Οι γονείς μας χρωσούν απαντήσεις. Και οι απαντήσεις αυτές δίνονται άπαξ, δεν αμφισβητούνται και είναι απλούστατες: έτυχε. Το λέει και το τραγούδι.
ΔιαγραφήΜια και αναφερθήκατε στο "Μετά". Πριν από δύο μέρες έλαβα ένα email από άγνωστό μου κύριο που έψαχνε να βρει ένα κείμενο στην Lifo με τίτλο "όνειρο", σχετικό με τις γάτες. Δεν θυμόμουν τέτοιο κείμενο (φυσικό, σε σύνολο 340!). Τελικά το βρήκε μόνος του στο αρχείο του ndimou.gr. Διαβάστε το είναι σχετικό με το θέμα μας: ΕΔΩ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσβησα τα σχολια μου εκτός θεματος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροτεινω να κανουν ολοι το ιδιο.
Να εχει το μπλογκ μια καλη εικονα προς τα εξω...
Οχι ... " μπατε & σχολιαστε "...
Παμε να το ξανακανουμε φιρμα ,οπως παλια ...
Τωρα , να σπασουμε το φραγμα των 1000 αρχικων σχολιων...
( Χωρις να υπολογιζονται σχολια - απαντησεις ) ...
Ta sxolia mou thymisan to Woody ALlen pou eipe: “I don't want to achieve immortality through my work. I want to achieve it through not dying.”
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.youtube.com/watch?v=FtOdw4oDhTA
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτες τις τελευταιες μερες η μητερα μου φευγει σιγα-σιγα απο την ζωη και τις ωρες που ειμαι διπλα της η επικοινωνια μας, παρ'ολο που δεν μπορει να μιλησει πολυ καθαρα, ειναι τοσο ουσιαστικη που ειναι σαν να συμπυκνωνεται μια 58 ετων σχεση μητερας-κορης σε αυτες τις λιγες ωρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝιωθω οτι με το βλεμμα της προσπαθει να συγκρατησει τα χαρακτηριστικα του προσωπου μου και σχολιαζει τι κληρονομησα απο εκεινη (τα καλα της μονο!). Ειναι σαν να με ξαναγεννησε και θελει να καμαρωσει για το πλασμα που εφερε στον κοσμο.
Αλλες παλι φορες γινεται εκεινη το παιδι και αναζηταει τους γονεις της και με ρωταει πώς θα τους βρει. Οταν της απανταω οτι να μην ανησυχει και οτι εκεινοι (οι γονεις της) θα τη βρουν, ηρεμει και το δεχεται!
Μπερδευει πολυ τα παιδικα της χρονια στη Συρα με το παρον και δυστυχως για τον πατερα μου που εχουν την ιδια ηλικια και παντρευτηκαν απο μεγαλο ερωτα, δεν τον αναγνωριζει πια σαν αντρα της αλλα νομιζει οτι ειναι ο πατερας της. Τελικα δεν ειναι παντα ωραιο να γερναει ενα ζευγαρι μαζι - η λυπη του ενος οταν βλεπει τον αλλο να ταλαιπωρειται ειναι δυσβαστακτη μερικες φορες.
Συγγνωμη που εκανα καταχρηση του χωρου γραφοντας για κατι τοσο προσωπικο, αλλα τουλαχιστον δεν ξεφυγα τελειως απο το θεμα!
Και ενώ εσύ έφευγες, εγώ ένιωθα ότι μου έδινες όλη σου την ήρεμη δύναμη....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρίτη, 31/1/2017