Διάβασα το μανιφέστο
των 58 – και δεν διαφώνησα. Πουθενά. (Ανησυχητικό: μήπως περιέχει πολλούς κοινούς
τόπους;).
Διάβασα και την
παρατήρηση του Πάσχου Μανδραβέλη ότι ο μέσος όρος ηλικίας όσων το υπογράψανε
είναι 57,5. (Ο ένας από τους λόγους που δεν το υπέγραψα, ήταν για να μην
ανεβάσω κι άλλο τον μέσον όρο. Ο άλλος ήταν ότι δεν μου το πρότεινε κανείς).
Τι λένε αυτοί οι
εξηντάρηδες στον μέσο έλληνα που από τα 18 μέχρι το 50 είναι πνιγμένος στο
άγχος; Τρέμει για την δουλειά του (αν την έχει ακόμα), για το μέλλον του και το
μέλλον των παιδιών του. Έχει ποτιστεί με τεράστιες δόσεις από θεωρίες συνωμοσίας
που του «εξηγούν» τα αίτια της κρίσης. Περιμένει βίαιες ανατροπές και
επαναστάσεις που θα αλλάξουν τα πράγματα από την μία μέρα στην άλλη (όσο κι αν
ξέρει ότι είναι δύσκολο). Και έρχονται εκεί 58 αξιοπρεπείς αλλά επαναλαμβανόμενοι
διανοούμενοι και τον ταΐζουν βαρετό μπλα-μπλα.
Ούτε ένας στους εκατό
από εκείνους που θα έπρεπε, δεν διάβασε ολόκληρη την διακήρυξη. Αυτοί που την
διάβασαν δεν την είχαν ανάγκη – λίγο πολύ ήξεραν τα θέματα και συμφωνούσαν.
Μόνο η παρουσία ενός
δυναμικού νέου πολιτικού θα μπορούσε να μεταφράσει αυτές τις αρχές σε δραστικό
λόγο. Μόνο ένας χαρισματικός άνθρωπος στην ηλικία των πολλών φοβισμένων (από τα
35 μέχρι τα 45) θα μπορούσε να ενσαρκώσει μία αλλαγή. Εν πολλαίς αμαρτίαις
γηράσαντες πολιτικοί όπως ο Βενιζέλος, ή αναμάρτητοι και ανύπαρκτοι όπως ο
Κουβέλης θα έπρεπε να αποκλεισθούν a priori. Η δημοφιλία τους είναι μηδαμινή και η
πειθώ τους ακόμα μικρότερη.Ναι, μας χρειάζεται ένας κεντροαριστερός Τσίπρας. Πιο καλλιεργημένος, πιο έξυπνος αλλά εξίσου γοητευτικός και ελκυστικός. (Ας μην γελιόμαστε: ο Τσίπρας είναι το 75% από το 20% του ΣΥΡΙΖΑ). Αν δεν βρεθεί κάποιος ουσιαστικός ηγέτης, δέκα διακηρύξεις να γράψουν 200 σοφοί, δεν θα γίνει τίποτα.
