Υ. Γ. 1. Μέγας αχός ακούστηκε, πολλά ντουφέκια πέφτουν. Εκατοντάδες μηνύματα και σχόλια σχετικά με τα άρθρα μου υπέρ της Ρεπούση (και της Αλήθειας). Το πιο συμπαθητικό μου το έστειλε η κ. Ο. Μπ. υπερασπιζόμενη την ομορφιά και την αναγκαιότητα των μύθων. Και νιώθω υποχρεωμένος (απέναντι στο θέμα) να παραθέσω εδώ την απάντησή μου:
Φυσικά είναι οι μύθοι και ωραίοι κι αναγκαίοι και χρήσιμοι.
Όμως όταν είναι αυθόρμητοι, καθαροί, ποιητικοί μύθοι - και όχι υποβολιμαία
προπαγάνδα. Π.χ. η ιστορία του Κρυφού Σχολειού και της Αγίας Λαύρας επινοήθηκαν
και διαδόθηκαν από την Εκκλησία τριάντα χρόνια μετά την Επανάσταση – κι αυτό
για να ξεπλύνουν τις ιστορικές της ευθύνες που 400 χρόνια στήριζε τους Τούρκους
και κυνηγούσε το ελεύθερο πνεύμα. (Μάθετε για τον Μεθόδιο Ανθρακίτη που τόλμησε
να διδάξει Νεύτωνα και πέθανε σε μπουντρούμι). Οι Σουλιώτισσες δεν ήταν καν
Ελληνίδες, οι άντρες τους ήταν διάσημοι Αλβανοί
κατσικοκλέφτες (γι αυτό τους κυνήγησε ο Αλή Πασάς) και το περιστατικό συνέβη 15
χρόνια πριν την Επανάσταση. Όμως με τον μύθο του Ζαλόγγου τις εντάξαμε στην
εθνική παράδοση, ότι «πέθαναν γενναία υπέρ πατρίδος». Ποιας πατρίδος;
Υ. Γ. 2. Έμαθα ότι η κυρία Αρβελέρ «κατακεραύνωσε» τηλεοπτικά
την Ρεπούση: Η διάσημη αυτή πολυθεσίτισσα
κυρία (που, από τα πολλά αξιώματα, τα τελευταία 35 χρόνια σπάνια έβρισκε χρόνο
να ασχοληθεί με την επιστήμη), ήταν φυσικό να υπερασπιστεί την παράδοση, η
οποία την τρέφει.