Μετά από μία άσκημη μέρα και μία δύσκολη νύχτα, βρίσκομαι
ξαφνικά σε κήπο. Ένα μετά το άλλο φεύγουν από μέσα μου τα άγχη, οι πόνοι, οι
έγνοιες. Και θυμάμαι τον Andrew Marvell που, πάνω από όλους τους ποιητές, μίλησε για αυτή την
ευτυχία: να βρεθείς σε κήπο.
Thoughts in a Garden
HOW vainly men themselves amaze
To win the palm, the oak, or bays,
And their uncessant labours see
Crown'd from some single herb or tree,
Whose short and narrow-vergèd shade
5
Does prudently their toils upbraid;
While all the flowers and trees do close
To weave the garlands of Repose.
«Πόσο μάταια οι άνθρωποι θαμπώνονται
να κερδίσουν τον φοίνικα, τη δρυ, την δάφνη…»
όταν μπορούν (συνεχίζει) να
χαρούν όλα τα φυτά που στεφανώνουν τις επιτυχίες τους μέσα στον κήπο της γαλήνης.
Ολόκληρο το ποίημα εδώ: http://www.bartleby.com/106/111.html
Σκέπτομαι την Νίκη Μαραγκού που χάθηκε παράκαιρα σε
δυστύχημα στην Αίγυπτο. Η πρώτη της ποιητική συλλογή είχε τίτλο: «Τα από κήπου».
Δεν την είχα συναντήσει ποτέ. Αλληλογραφούσαμε με βιβλία, μου άρεσε η γραφή της.
Έφυγε και η πατρικία ποιήτρια Λύντια Στεφάνου, μεγάλη αυτή, φίνα φωνή.
Ο κήπος παρηγορεί. Λίγα φτάνουν ως εδώ – ο αέρας τα
σκουπίζει με τα φύλλα. Θυμάμαι το Pervixi του Πετρώνιου:
Έζησα. Ποτέ πια τύχη κακή
Δεν θα μας πάρει πίσω ό,τι μας δόθηκε
(Pervixi.
Neque enim fortuna malignior unquam
Eripiet nobis quod prior hora dedit.
Όσο ζούμε.
Κάποια στιγμή η fortuna malignior θα μας τα πάρει όλα.