Πέρυσι τέτοια εποχή τον πέταξαν κάποιοι, μικρό γατάκι, στον κήπο. Μένουμε σε ένα συγκρότημα με δύο πολυκατοικίες, μέσα σε αρκετά μεγάλο οικόπεδο. Εμείς ως ισόγειο με άμεση πρόσβαση στη πρασιά, είμαστε και το σπίτι υποδοχής αδέσποτων. Υπάρχουν δύο μόνιμα. Έρχονται, τρώνε και φεύγουν.
Το Τέρι (έτσι το βαφτίσαμε) ήταν πολύ τρομαγμένο – δεν πλησίαζε το φαΐ αν δεν έφευγες μακριά. Με επιμονή και υπομονή το εξημερώσαμε κι έγινε ένας μεγάλος γάτος, τρυφερός και χαδιάρης. Ζούσε μόνιμα στον κήπο κι ερχόταν μόλις τον φώναζες. Πρώτα χαϊδευόταν και μετά έτρωγε.
Ένα πρωί με παίρνει τηλέφωνο ο θυρωρός. «Κύριε Νίκο εσείς που ξέρετε από γάτες, ελάτε να μας βοηθήσετε! Στη βεράντα του ισογείου της δεύτερης πολυκατοικίας είναι μία γάτα άγρια, την διώχνουν και δεν φεύγει. Κάνει φχ φχ! Φοβούνται για το παιδάκι τους».
Η βεράντα τους είναι υπερυψωμένη ενάμιση μέτρο από τον κήπο. Πάω και τι να δω; Το Τέρι κάτω πεσμένο χύμα. Φαινόταν από μακριά παράλυτο. Γύρω του ο θυρωρός, το ζεύγος των ενοίκων και η κοπέλα που κρατούσε το παιδί σε απόσταση ασφαλείας.
Μόλις με είδε το Τέρι, προς έκπληξιν όλων, νιαούρισε φιλικά. Έσκυψα και το πήρα στην αγκαλιά μου (Μεγαλύτερη έκπληξη του κοινού). Ασήκωτο το βάρος του παράλυτου σώματος. Ήταν φανερό πως το είχαν χτυπήσει (γιατί πώς παράλυτο να πηδήξει στην βεράντα;) και μετά φοβόνταν να το πλησιάσουν γιατί ξεφύσαγε και σφύριζε απελπισμένα.
Κατευθείαν στον κτηνίατρο. Διάγνωση: τετραπληγία από αιμάτωμα στον εγκέφαλο. Έκβαση αβέβαιη. Θεραπεία με ισχυρές δόσεις κορτιζόνης.
Το απομονώσαμε σε ένα δωμάτιο και το περιποιηθήκαμε όσο μπορούσαμε. Τώρα, μετά δύο εβδομάδες, το Τέρι μπορεί και περπατάει, λίγο αβέβαια. Δεν τρέχει και δεν πηδάει εύκολα – με κόπο ανεβαίνει στον καναπέ. Η κατάστασή του θα βελτιωθεί και άλλο – αλλά δεν είναι σίγουρο πόσο.
Από την πρώτη στιγμή σερνόταν με κόπο στην άμμο, δεν λέρωσε καθόλου. Παραμένει το πιο τρυφερό και χαδιάρικο γατάκι. (Ψάχνω να του βρω ένα σπίτι – διαμέρισμα – όπου θα είναι μόνο του, γιατί έτσι δεν μπορεί να συμβιώσει με άλλους γάτους. Θα είναι τέλειος σύντροφος).
Αφηγούμαι αυτή την ιστορία για να εξηγήσω πως η άγνοια των ανθρώπων είναι η βασική αιτία της βίας στα ζώα. Σίγουρα υπάρχουν και οι σαδιστές και οι διεστραμμένοι που εκτονώνονται στα άκακα ζωντανά – αλλά είναι λίγοι. Οι πολλοί, σαν το ζευγάρι του ισογείου, δεν ξέρουν. Φοβήθηκαν την «απειλή» για το τρίχρονο παιδί τους (απειλή ο Τέρι!). Αντί να το μάθουν να αγαπάει τα ζώα – προκειμένου να γίνει ολόκληρος και υπεύθυνος άνθρωπος – την «προστάτευσαν». Ίσως ο Τέρι να την πλησίασε για να χαϊδευτεί και τον τσάκισαν. Με κλωτσιά, ή ξύλο – δεν ξέρω και δεν θέλησα να μάθω. Στην αρχή ήμουν γεμάτος οργή εναντίον τους, ύστερα άρχισα να τους λυπάμαι.
Αλίμονο στους ανθρώπους που δεν επικοινωνούν με τη φύση – και τα ζώα είναι καθαρή φύση. Αλίμονο σε αυτούς που δεν γνώρισαν την αγνότητα, την εντιμότητα και την σταθερότητα του ζώου. Μένουν μισοί άνθρωποι.