Στο ξενοδοχείο που παραθερίζουμε έχει πολλά παιδάκια. Όλων των ηλικιών: από βρέφη τριών μηνών μέχρι δεκατριάχρονους ήδη μαντράχαλους. Πίσω από το ξενοδοχείο μας είναι άλλα δύο συγκροτήματα με ενοικιαζόμενα δωμάτια. Κι εκεί μένουν παιδάκια, τόσα πολλά που αναρωτιέσαι πού χωράνε.
Το δωμάτιό μας είναι διαμπερές. Μπροστά βλέπει στον κήπο του ξενοδοχείου και πίσω στο κηπάκι των ενοικιαζόμενων. Τα παιδάκια παίζουν στους κήπους εμπρός- πίσω, αλλά και στα μπαλκόνια τους.
Όλα τα γύρω μας παιδάκια διαθέτουν στεντόρειες φωνές. Μερικά μπορεί αργότερα να διαπρέψουν στην όπερα. Ήδη το κλάμα του μικρότερου βρέφους αντηχεί εκατοντάδες μέτρα μακριά. Οι γονείς φαίνεται πως ενθαρρύνουν τα παιδάκια να ασκούν τις φωνές τους σκεπτόμενοι το ενδεχόμενο ωδικού μέλλοντος. Έτσι τα παιδάκια, παίζοντας ή κλαίγοντας, φωνάζουν, τσιρίζουν, ουρλιάζουν ή μιλάνε δυνατά όλη μέρα – αλλά και τη νύχτα.
Έχω την υποψία πως τα παιδάκια έχουν οργανωθεί και φωνάζουν με βάρδιες – ούτως ώστε να ακούγονται μόνιμα. Διότι δεν μπορεί τα ίδια παιδιά να μην κοιμούνται καθόλου το μεσημέρι και να ξενυχτάνε ως την μία το πρωί. Προφανώς κοιμούνται με βάρδιες και αναλαμβάνουν υπηρεσία μόλις ξυπνήσουν.
Το αποτέλεσμα είναι μια διαρκής φωνητική παρουσία, που ζωντανεύει το τοπίο και την παραθεριστική μας διαμονή.
Υ. Γ. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα παιδάκια – αλλά ευχαρίστως θα στραγγάλιζα τους γονείς…