Το σοκ από τον θάνατο του γάτου δεν ήταν (μόνο) σοκ απώλειας. Ήταν αίσθηση αποτρόπαιας πράξης.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου σκότωσα. Οτιδήποτε. Ούτε κατσαρίδα δεν έχω πατήσει. (Τις πετάω έξω από το σπίτι).
Στα πενήντα χρόνια που οδηγώ, μόνιμος εφιάλτης μου ήταν μην και χτυπήσω κανένα ζωάκι. Σε κατοικημένες περιοχές πήγαινα πάντα σιγά, γι αυτό το λόγο.
(Και να που πάτησα δικό μου, και πολύ αγαπημένο...).
Το ζεστό αίμα του, που ξέπλυνα από το τσιμέντο, με στοιχειώνει. Ένιωσα πράγματα που τα ήξερα μόνο λεκτικά.
Συγγνώμη που σας βαραίνω με προσωπικά βιώματα – αλλά αυτό σημαίνει ημερολόγιο, ιστολόγιο, blog.
Αύριο θα γράψω για πολιτική, για τέχνη.
Αλλά το αίμα θα είναι πάντα εκεί.
