Δεν καταλαβαίνω τίποτα πια. Διαβάζω μηνύματα αγανάκτησης και οργής – μόνο που στρέφονται το ένα εναντίον του άλλου και όλα εναντίον όλων. Πώς φτάσαμε εδώ; Πώς γίναμε μία κοινωνία μίσους; Ο καθένας κουβαλάει στο νου του μία άλλη εικόνα της πραγματικότητας, ποτισμένη με έχθρα και φθόνο. Οι ερμηνείες συγκρούονται, οι αιτιολογίες αναιρούν η μία την άλλη. Η αλήθεια του ενός είναι το ψέμα του άλλου. Όλοι είναι σίγουροι για την άποψή τους. Αυτός που πιστεύει ότι η κρίση είναι τεχνητή – μία συνωμοσία των ισχυρών – ζει σε άλλον κόσμο από εκείνον που την θεωρεί πραγματική.
Τρεις άνθρωποι πέθαναν θάνατο φριχτό και κατηγορούνται τόσοι για φταίχτες, που τελικά είναι σαν να μην φταίει κανείς. Προσπαθώ να καταλάβω τι σκέφτονταν (αν σκέφτονταν) οι άνθρωποι που εμπόδιζαν τους πυροσβέστες να σβήσουν τη φωτιά και πετροβολούσαν το πυροσβεστικό. Μάλλον δεν σκέφτονταν τίποτα. Υπακούανε στην Παβλοβική εξίσωση: στολές ίσον εξουσία.
Το μίσος αιωρείται στον αέρα σαν την τέφρα του ηφαιστείου. Ασφυκτιώ. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τίποτα. Είμαι ανίκανος να συλλάβω αυτή την πραγματικότητα – πόσο μάλλον να την σχολιάσω. Αποσύρομαι. Κλείνω το κινητό, κλείνω το blog, κλείνω τον υπολογιστή και σωπαίνω.