Το άλλο Πήλιο

Κι επειδή μου έγραψαν: "μόνο γκρεμίδια, άδεια παράθυρα και άδειες παραλίες έφερες από το Πήλιο;" να και η άλλη πλευρά:



Πνιγμένο (κυριολεκτικά) στο πράσινο...



...με ωραία καινούργια σπίτια στο παλιό στυλ...



...γραφικά καλντερίμια...



...πηλιορείτικη αρχιτεκτονική νέα και παλαιά...



...και κήπους οργιαστικά πολύχρωμους... το τέλειο Πήλιο.

Από το Πήλιο

Χθές και σήμερα το πρωί βροχή και πυκνή ομίχλη. Το απόγευμα λαμπρός ήλιος. Φωτογραφίζω και σας στέλνω καρτ ποστάλ.



Άδειο παράθυρο στην Πορταριά.



Κι άλλο παράθυρο σε ερειπωμένο αρχοντικό.



'Αδεια παραλία στο Χορευτό.

Βέβαια υπήρχε γύρω και οργιαστική φύση. Αυτές οι φωτογραφίες άλλη φορά.

Σύννεφα και νέφη

Μου γράφει ένας φίλος:

«Το Doncat μένει νηστικό και ατάιστο από τις 6 Μαΐου. Πόσο θα κρατήσει η στάχτη;».

Η στάχτη του ηφαιστείου κρατάει ακόμα, όπως διαβάζω. Κλείνει αεροδρόμια, αλλάζει προορισμούς… Το δυσκολοπρόφερτο βουνό παρεμβαίνει συνεχώς στην ζωή των ανθρώπων, ακόμα και αυτών που ζούνε χιλιάδες μίλια μακριά.

Η στάχτη η δική μας επίσης καλά κρατεί. Μία σύγχυση και μία θολούρα επικρατεί και κανείς δεν ξέρει τι του μέλλεται. Οι πολιτικοί διαφωνούν, οι ειδικοί επίσης. Διαφωνούν τόσο πολύ, που νομίζεις πως ζουν σε διαφορετικούς κόσμους, πως μιλάνε ο καθένας για άλλη χώρα. Όσοι εκφέρουν γνώμη μοιάζουν απόλυτα βέβαιοι γι αυτά που λένε – κι εγώ απορώ με την αυτοπεποίθησή τους. Πώς μπορούνε να είναι όλοι σίγουροι λέγοντας διαμετρικά αντίθετα πράγματα; Κι όταν είναι όλοι τόσο κατηγορηματικοί και αντιφατικοί – τι να προσθέσω εγώ; Με τι τροφή να ταΐσω το Doncat;

Βλέπω πως μου έτυχε να περάσω τα στερνά μου χρόνια μέσα σε αυτή την αχλή. Οι έγνοιες των άλλων με αγγίζουν από μακριά, σαν ηχώ. Δεν ανησυχώ μην μου κόψουν την σύνταξη, γιατί δεν έχω σύνταξη. Ποτέ δεν επεδίωξα να έχω – μου φαινόταν αδιανόητο να αποσυρθώ, να μην εργάζομαι. Λατρεύω την δουλειά, όλες τις δουλειές που έκανα και κάνω. Μέσα από την δουλειά μου υπάρχω.

Γράφω αυτές τις σημειώσεις μόνο και μόνο για να γεμίσω τα κενό (του blog και το δικό μου). Νιώθω την ανοησία να γιγαντώνεται γύρω μου, αλλά δεν έχω πια κουράγιο να την πολεμήσω. Άλλωστε, είναι ανίκητη. Μία ζωή την πολέμησα και το μόνο που αποκόμισα είναι μία συντριπτική και διαρκή ήττα.

Ό,τι θα μπορούσα να πω για τα σημερινά, το έχω ήδη γράψει. Σε δεκάδες βιβλία και εκατοντάδες άρθρα. Η «Δυστυχία του να είσαι Έλληνας» εκδόθηκε το 75. Αν βρείτε κάπου ένα αντίτυπο (κυκλοφορεί ακόμα) διαβάστε το. Είναι οδυνηρά επίκαιρη.

Θα επανέλθω αν (και όταν) νιώσω πως έχω κάτι να πω.

____________________________________________________

Τα σύννεφα που φωτογράφησα είναι ντόπια - ανοιξιάτικα.

H τέφρα του μίσους

Δεν καταλαβαίνω τίποτα πια. Διαβάζω μηνύματα αγανάκτησης και οργής – μόνο που στρέφονται το ένα εναντίον του άλλου και όλα εναντίον όλων. Πώς φτάσαμε εδώ; Πώς γίναμε μία κοινωνία μίσους; Ο καθένας κουβαλάει στο νου του μία άλλη εικόνα της πραγματικότητας, ποτισμένη με έχθρα και φθόνο. Οι ερμηνείες συγκρούονται, οι αιτιολογίες αναιρούν η μία την άλλη. Η αλήθεια του ενός είναι το ψέμα του άλλου. Όλοι είναι σίγουροι για την άποψή τους. Αυτός που πιστεύει ότι η κρίση είναι τεχνητή – μία συνωμοσία των ισχυρών – ζει σε άλλον κόσμο από εκείνον που την θεωρεί πραγματική.

Τρεις άνθρωποι πέθαναν θάνατο φριχτό και κατηγορούνται τόσοι για φταίχτες, που τελικά είναι σαν να μην φταίει κανείς. Προσπαθώ να καταλάβω τι σκέφτονταν (αν σκέφτονταν) οι άνθρωποι που εμπόδιζαν τους πυροσβέστες να σβήσουν τη φωτιά και πετροβολούσαν το πυροσβεστικό. Μάλλον δεν σκέφτονταν τίποτα. Υπακούανε στην Παβλοβική εξίσωση: στολές ίσον εξουσία.

Το μίσος αιωρείται στον αέρα σαν την τέφρα του ηφαιστείου. Ασφυκτιώ. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τίποτα. Είμαι ανίκανος να συλλάβω αυτή την πραγματικότητα – πόσο μάλλον να την σχολιάσω. Αποσύρομαι. Κλείνω το κινητό, κλείνω το blog, κλείνω τον υπολογιστή και σωπαίνω.

Αντιγράφω μία ανακοίνωση

Στην οικογένεια της MARFIN θρηνούμε σήμερα για την δολοφονία τριών νεαρών συναδέλφων μας. Εκφράζουμε την οργή μας κατά της πολιτείας που εγνώριζε ότι μόνο από τύχη δεν είχαν συμβεί μέχρι σήμερα τέτοια τραγικά περιστατικά. Εκφράζουμε ακόμα την οργή μας για τα ξύλινα πολιτικά λόγια και τις ... αντιδικίες σκοπιμότητας ορισμένων πολιτικών στη Βουλή την ώρα που οι σοροί των συναδέλφων μας δεν είχαν αποσυρθεί από το κατάστημά μας που επολιορκείτο ακόμα από τους διαδηλωτές ή και αναρχικούς.

Οι αυτουργοί μακάρι να συλληφθούν και να τιμωρηθούν. Την μεγαλύτερη ευθύνη όμως έχουν οι ηθικοί αυτουργοί που δυστυχώς δεν θα τιμωρηθούν ποτέ.

Υ. Γ. (6.5.) : Με ρωτάνε γιατί δημοσίευσα την ανακοίνωση, κι αν αυτό σημαίνει πως συμφωνώ με ό,σα λέει. Την δημοσίευσα γιατί ήταν η πρώτη που ήρθε στα χέρια μου και διότι αδυνατούσα να γράψω κάτι δικό μου. Έκτοτε έχω διαβάσει και ακούσει τα πιο απίθανα πράγματα. Διατελώ σε απόλυτη αμηχανία και κατάθλιψη και δεν μπορώ να σχολιάσω - όπως δεν μπορούσα κι εχθές. Το μόνο που νιώθω είναι μαύρο πένθος: για τους νεκρούς και τη χώρα μου.