H Εξομολόγηση του Don

Στο ένθετο βιβλίο (200 σελίδες) της "Καθημερινής" με τίτλο "Η Ελλάδα το 2007", που κυκλοφορεί σήμερα, υπάρχει ειδικό αφιέρωμα στο blogging - που μπήκε μάλιστα σε καλή σειρά (πρώτο τραπέζι πίστα). Στο αφιέρωμα γράφουν ο Don, ο Πιτσιρίκος και ο Φώτης Περλικός (e-rooster).





O Don μελέτησε με προσοχή το κείμενό του να δει μήπως είχε τυπογραφικά λάθη.




Ο Al το προσπέρασε - αφήνοντας πίσω μόνο την περιφρόνηση της ουράς του.

Το Γκνάκι το μελετησε ενδελεχώς πριν να εκφράσει την απόλυτη διαφωνία του που το οδήγησε σε ολοκληρωτική απόρριψη.


Ιδού τώρα και το επίμαχο άρθρο:




Εξομολόγηση ενός blogger.


Για ένα συγγραφέα το blog είναι μία αποκάλυψη. Το βιβλίο, αυτό το υπέροχο όχημα, ξαφνικά γίνεται στατικό και αδρανές. Η διαδικασία της έκδοσης, της κυκλοφορίας, της ανάγνωσης, της αποτίμησης – που στο βιβλίο διαρκούν μήνες και χρόνια – εδώ συμπυκνώνονται σε ώρες και μέρες. Ο συγγραφέας έχει το κοινό κοντά του – όπως ο ηθοποιός – και απολαμβάνει αμέσως τις αντιδράσεις: τον έπαινο, τον ψόγο, την αντίρρηση. Ακούει να γεννιούνται παράλληλες με την δική του ιστορίες, που ο ίδιος τις πυροδότησε.

Χωρίς δαπάνες, χωρίς εκδότες, τυπογράφους, βιβλιοδέτες, βιβλιοπώλες, ανεβάζεις μόνος σου το κείμενό σου στο Διαδίκτυο και οι αναγνώστες σε βρίσκουν. Με μαγικό τρόπο σε ανακαλύπτουν, κι αν είσαι καλός κάθε μέρα πληθαίνουν. Άγνωστοι και ανώνυμοι γίνονται σταρ και (τι ειρωνεία) καταλήγουν να βγάζουν βιβλία με το δικτυακό τους υλικό. Το βιβλίο παράγωγο του Internet; Φυσιολογικό. Αφού πρώτα το Διαδίκτυο εμπλουτίστηκε με όλα τα βιβλία της ανθρωπότητας, τώρα αρχίζει να παράγει τα δικά του…

Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως το βιβλίο «πέθανε». Τίποτα δεν πεθαίνει (η φωτογραφία δεν σκότωσε την ζωγραφική, ούτε ο κινηματογράφος το θέατρο). Θα συνεχίσει να υπάρχει πάντα σαν μέσο και σαν τυπογραφικό καλλιτέχνημα.

Όμως τα blogs δεν είναι μόδα – ούτε παιχνίδι. Είπαν για το Internet ότι είναι η μεγαλύτερη εξέλιξη στην ιστορία του ανθρώπου μετά την εφεύρεση της γραφής. Ε, λοιπόν τα blogs είναι η μεγαλύτερη εξέλιξη μέσα στο Internet. O κάθε ένας, με κόστος ελάχιστα ευρώ το μήνα (το κόστος μίας συνδρομής σύνδεσης) μπορεί να γίνει εκδότης του εαυτού του, αλλά και παραγωγός, σκηνοθέτης, συνθέτης, γκαλερίστας – πάντα του εαυτού του.

Γιατί τα blogs δεν είναι μόνο κείμενο. Είναι και φωτογραφία, βίντεο, ζωγραφική – ακόμα και μουσική. Για τους νέους δημιουργούς, κάτι το θαυματουργό.

Φυσικά είναι και μία πανίσχυρη πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική πραγματικότητα. 55.000.000 blogs στο πλανήτη και κάθε μέρα αυξάνουν. Η Δημοκρατία στην πράξη. Φωνή και βήμα, για όλους, Με ό,τι θεματολογία μπορεί να φανταστεί κανείς, ανοίγουν πόρτες, γκρεμίζουν ταμπού. Ενίοτε και κυβερνήσεις. Έπαιξαν βασικό ρόλο στην τελευταία νίκη των Δημοκρατικών.

Ξεκίνησα το πρώτο μου blog (nikosdimou.blogspot.com) στις δύο Ιανουαρίου του 2006. Μέχρι τα μέσα Μαΐου είχε καταγράψει 240.000 επισκέψεις και 24.200 σχόλια από 1.110 διαφορετικούς σχολιαστές. Εγώ είχα γράψει 119 πρωτογενή κείμενα (posts) συνοδευμένα από δικές μου φωτογραφίες και αρκετές εκατοντάδες σχόλια απαντώντας σε αυτά των επισκεπτών.

Κάποια στιγμή με κούρασε τόσο (ήταν σχεδόν πλήρης και αποκλειστική απασχόληση) που το έκλεισα. (Φυσικά δεν το έσβησα. Υπάρχει στο Διαδίκτυο και θα παραμένει όσο υπάρχει Internet).

Δεν είχα φανταστεί την αντίδραση που επακολούθησε. Και αναγκάστηκα, αρχές Ιουνίου, να ανοίξω άλλο blog στο όνομα του γάτου μου Don (doncat.blogspot.com). Το οποίο ήδη έχει ξεπεράσει το παλιό σε όλες τις παραμέτρους.

Συνειδητοποίησα, έστω και αργά, ότι πρόκειται για το τελευταίο και σημαντικότερο έργο μου. Ένα βιβλίο, με πολλά κεφάλαια, με πολλά θέματα, που συμπεριλαμβάνει και τους αναγνώστες του. Αναγνώστες που συχνά το ξεπερνάνε. Πολλά από τα σχόλια είναι καλύτερα από τα αρχικά δικά μου κείμενα.

Αυτοί οι αναγνώστες έχουν γίνει μία άτυπη κοινότητα, ένα κοινόβιο όπως τους χαρακτήρισα. Έστω κι αν πολλοί αμφισβητούν την «απάνθρωπη τεχνολογία» και οικτίρουν την «μοναξιά του Internet», εγώ στο Δίκτυο βρήκα την παρέα της ζωής μου.Μετά από μερικές εβδομάδες, κάθε ένα από τα μέλη αυτής της παρέας αρχίζει να αποκτά ένα καθαρά δικό του προφίλ. Συνδυάζοντας τα σχόλια που έκανε, ακόμα κι αν δεν είχε δικό του blog (πολύ περισσότερο όταν είχε) η προσωπικότητά του αναδυόταν όλο και πιο σαφής. Έτσι που όταν αργότερα γνώρισα μερικούς in vivo δεν ένιωσα καμία έκπληξη. Ήταν ακριβώς όπως τους περίμενα – όπως τους είχα φανταστεί.

Ελάχιστους μόνο. Άλλοι προτίμησαν να παραμείνουν ανώνυμοι. Άλλους δεν θα μπορούσα να τους συναντήσω, ακόμα κι αν ήθελα. Γιατί βρίσκονται διάσπαρτοι σε όλη την οικουμένη. Το 48% από τους επισκέπτες του blog, ζούνε εκτός Ελλάδος.

Και βέβαια υπάρχει η σιωπηλή πλειοψηφία που διαβάζει χωρίς να σχολιάζει. Υπολογίζω ότι μόνο το 10% των αναγνωστών δηλώνονται ως σχολιαστές.

Κάθε μέρα προστίθενται νέοι αναγνώστες, εμφανίζονται νέοι σχολιαστές κι εγώ γράφω νέα κείμενα. Πόσο θα κρατήσει αυτό; Όσο αντέξω. Είναι κουραστικό αλλά πολύ πιο ευεργετικό από την έκδοση βιβλίων. Κι ας έχω γράψει αρκετά που έγιναν επιτυχίες και είχαν πολλές ανατυπώσεις.

Άρχισα την καριέρα μου σπουδάζοντας φιλοσοφία. Συνέχισα ως συγγραφέας, έκανα ένα καιρό στην διαφήμιση, πέρασα από την δημοσιογραφία, την φωτογραφία, την πληροφορική. Κατέληξα να γίνω blogger. Κατάντημα ή κορύφωση; Εγώ πιστεύω το δεύτερο.