Φεύγοντας ακίνητος

Όπως καθόμουν εδώ και βασανιζόμουν να βρω ένα θέμα για το blog, μου ήρθαν ξαφνικά στο νου από παλιά κάτι στίχοι του Stéphane Mallarmé:

La chair est triste, hélas! et j’ai lu tous les livres.
Fuir! là-bas fuir! Je sens que des oiseaux sont ivres
D’être parmi l’écume inconnue et les cieux!

(Η σάρκα, αλίμονο, είναι θλιμμένη, κι έχω διαβάσει όλα τα βιβλία.
Να φύγω! μακριά, να φύγω! Νιώθω πως τα πουλιά πρέπει να μεθάνε
Που βρίσκονται ανάμεσα στ’ άγνωστα κύματα και τον ουρανό).

Κούραση και βάρος.

Ά! Το όνειρο της φυγής… Αν μου λείπει κάτι από τα νιάτα μου είναι αυτό.
Η ανεμελιά με την οποία έπαιρνα τους δρόμους, γύριζα την Ευρώπη με κάτι ψιλά στην τσέπη, με ωτοστόπ, με δανεικά… Κοιμόμουν σε ξενώνες και σε παγκάκια…
Τώρα με κλεισμένα πολυτελή ξενοδοχεία και όλες τις ανέσεις, δεν μπορώ πια να «φύγω».


Έγραφα στους «Δρόμους»:

Φεύγοντας ακίνητος

Πολλά είναι τα πρωινά που ξυπνάω με γεύση ματαιότητας και θανάτου. Όμως είναι και άλλα όπου με διακατέχει μία έντονη επιθυμία απόδρασης. Ονειρεύομαι πως, σιωπηλά, χωρίς κανείς να με πάρει μυρωδιά, μαζεύω μερικά απαραίτητα πράγματα και εξαφανίζομαι. Το που πάω δεν έχει σημασία και αλλάζει από ξημέρωμα σε ξημέρωμα: άλλοτε λιάζομαι σε εξωτικά μέρη και άλλοτε χάνομαι σε μεγαλουπόλεις. Σημασία έχει ότι φεύγω. Αυτή η λαχτάρα της φυγής είναι τόσο έντονη που με πονάει σωματικά.



Φεύγω από τι; Μα από όλα. Από την μικροαστική ρουτίνα του σπιτιού, από την ανόητη καθημερινότητα, από τις ηλίθιες υποχρεώσεις ενός «επώνυμου» που κάθε ώρα κάποιος του ζητάει συνέντευξη για θέματα που δεν ξέρει και δεν τον ενδιαφέρουν.

Φεύγω, παραμένοντας. Ονειρεύομαι ότι αναχωρώντας θα απομακρυνθώ από το κενό, το γήρας, την παρακμή, την αρρώστια, την ύπαρξη χωρίς πόθο και πάθος.

Το χειρότερο είδος φυλακής είναι αυτό από το οποίο δεν θέλεις να φύγεις. Δεν έχει κλειδί και κανείς δεν σε εμποδίζει. Ανά πάσα στιγμή θα μπορούσα να πάρω δύο βαλίτσες και τον μεταφυσικό μου γατούλη, τον Don, και να εξαφανιστώ. Είμαι οικονομικά ανεξάρτητος – όχι πλούσιος, αλλά αυτάρκης. Την δουλειά μου – το γράψιμο – μπορώ να την κάνω παντού όπου υπάρχει Internet – ακόμα και ασύρματο. Στο Παρίσι ή σε μία ατόλη της Πολυνησία. Αλλά δεν θα φύγω ποτέ. Δεν έχω την δύναμη. Το μόνο μεγάλο ταξίδι μου πια, θα είναι αυτό που φοβάμαι.

Αχ, εκείνα τα πρωινά που έρχεται τόσο έντονη η ανάγκη της απόδρασης – τόσο που να σε πλημμυρίζει η βεβαιότητά της. Τώρα, λες, τώρα θα τα παρατήσω όλα και θα φύγω. Βλέπεις τον εαυτό σου αλλού – και για μία στιγμή είσαι γεμάτος και ευτυχής.

Μετά ο ίδιος υπονομεύεις το όνειρό σου: και τι θα γινόταν δηλαδή εκεί; Τι θα έκανες, μόνος, υπέρβαρος, υπέργηρος, αρθριτικός, με δέκα χάπια την ημέρα; Θα έβγαζες βόλτα την κατάθλιψή σου σε ωραία εξωτικά τοπία; Και καταλαβαίνω πως όλο αυτό το mal du départ είναι μία αυταπάτη. Η πόλις θα με ακολουθεί. Δεν θα άλλαζε τίποτα.

Οπότε ξαναγυρίζω στην καθημερινότητα. Με συντροφιά μου τον Don, ξαπλωμένο στα γόνατά μου την ώρα που γράφω. Τον γάτο που διαβάζει την σκέψη μου, όπως εγώ διάβασα κάποτε την δική του όταν ήρθε μέσα σε ένα όνειρό μου.

Αλλά αχ, εκείνα τα πρωινά που σε πλημμυρίζει η βεβαιότητα της απόδρασης! Τώρα, λες, ΤΩΡΑ θα τα παρατήσω όλα και θα φύγω. Για μια στιγμή είσαι γεμάτος και ευτυχής.