Βελούχι... Χελιδόνα... Καλιακούδα...

Κυριακή μετά την λειτουργία οι χωριανοί, οι επισκέπτες και ο παπάς πίνουν καφεδάκι κάτω από τον τεράστιο πλάτανο. Μία εικόνα που τράβηξα χθες - αλλά και μέσα από την μνήμη μου πενήντα χρόνια πίσω.

Στο Μικρό Χωριό Ευρυτανίας πήγαινα συχνά την δεκαετία του 60. Ώσπου, κάποια μέρα, σε μία φοβερή κατολίσθηση, έφυγε το μισό βουνό και πάνω από το μισό χωριό. Δύο μέρες πριν ήμουν εκεί και είχα παρατηρήσει πέτρες και χώματα να κυλάνε από ψηλά.

Ξαναπήγα μία φορά, είδα την μεγάλη πληγή να χαίνει στην πλαγιά της Χελιδόνας και δεν άντεξα να πλησιάσω. (Ακόμα υπάρχει και φαίνεται, μαζί με τον σωρό τα χαλάσματα).



Από τότε περάσαν χρόνια. Το χωριό ξαναχτίστηκε χαμηλότερα, αλλά και ό,τι έμεινε από παλιά αναστηλώθηκε και υπάρχει ως Παλιό Μικρό Χωριό.




Η πλατεία είναι ίδια και τα πολλά κεφαλάρια του νερού (βλέπετε τα μισά) όπου κρυώνουν τα καρπούζια. Οι περίπατοι (ο αγαπημένος μου στον Αγιο Σώστη) σαν να μην πέρασε χρόνος από τότε που εικοσάχρονος τους περπατούσα. Μόνο που τώρα πάω πιο αργά στον ανήφορο.




Οι δασικοί δρόμοι είναι υπέροχοι για περπάτημα. Σε κάθε στροφή άλλη θέα, δεκάδες κορυφές ξεμυτίζουν γύρω.Ο καιρός είναι πάντα απρόβλεπτος: από τον υγρό καύσωνα στην καταιγίδα, από την βαθιά ομίχλη στην στιλπνή λιακάδα.

Στα χωριά βρίσκεις πολλά τυποποιημένα φαγώσιμα (προ-τηγανισμένες πατάτες στον Προυσσό!) αλλά και μερικές υπέροχες γεύσεις. Αξίζει το ταξίδι μόνο και μόνο για το γαλατομπούρεκο του Καρβέλη και τα γλυκά κουταλιού (χειροποίητα) της Μαρίας Μαχαλιώτη στο Μεγάλο Χωριό.





Το ξενοδοχείο μας (Country Club) είναι στον διάκοσμό του χειμωνιάτικο - αλλά η αυλή με το πλατάνι και τη θέα στις βουνοκορφές είναι υπέροχη το καλοκαίρι. Παντού ακούγονται νερά που τρέχουν, ηχητικοί καταρράκτες. Ο αέρας φίνος - κάθε ανάσα, βάλσαμο. "Στο βουνο κάνεις καινούργιο συκώτι", έλεγε η μάνα μου κι εγώ, πιτσιρικάς, αναρωτιόμουν: γιατί συκώτι και όχι πλεμόνι;.

Βουνά. Θυμάμαι την περίφημη φράση του τσέλιγκα που κοιτάει τον κάμπο από τα καταρράχια και αναρωτιέται: "Έχουν και οι καμπίσιοι ψυχή;".


***********************************************************************************


Μια οφειλή είχα να ξεπληρώσω και το έκανα μετά από πολλά χρόνια. Είχα υποσχεθεί στον Άγγελο Αγγελόπουλο, που νεότατος είχε γίνει υπουργός στην περίφημη Κυβέρνηση του Βουνού, να επισκεφθώ τους Κορυσχάδες, το χωριό όπου το 1944 είχε συνέλθει το ιστορικό Εθνικό Συμβούλιο. Στον τοίχο του σχολείου η επιγραφή το παραβάλει με την συνέλευση της Επιδαύρου το 1821.


Άγραφα... Βελούχι... Χελιδόνα...Καλιακούδα... Οι πιο φημισμένες κορυφές της Ελλάδας γύρω φρουροί.

Είμαι μισός νησιώτης - αλλά τα βουνά πάντα με κερδίζουν.