Καταλήψεις

Εγώ, δηλαδή, που θα ξαπλώσω;



Όχι – δεν πρόκειται για τις καταλήψεις των ΑΕΙ (που πια δεν καταλαβαίνω ακριβώς γιατί γίνονται) αλλά για την κατάληψη της ζωής μου από αυτά τα χαριτωμένα ζώα χωρίς τα οποία δεν μπορώ να ζήσω...

...αλλά και με τα οποία, δυσκολεύομαι.

Πάρτε παράδειγμα την φωτογραφία. Λείπει μόνο το Γκνάκι (το οποίο ήταν εκεί αλλά έφυγε μόλις είδε την φωτογραφική μηχανή – «δεν έχω πάει κομμωτήριο σήμερα»). Οι άλλοι τέσσερις είχαν καταλάβει το κρεβάτι (εξ αριστερών προς τα δεξιά: Σατανάκι, Αλ, Τάκι και Ντον). Το ύφος του Ντον είναι σαφώς εχθρικό και το Τάκι κοιτάζει με απορία: «Τι θέλει αυτός τώρα εδώ;»

«Αυτός» ήθελε να ξαπλώσει και να δει το ματς (βλέπετε το τηλεχειριστήριο στο μέσο της εικόνας). Αμ δε! Το είδε καθιστός στο καθιστικό.

Αυτή η κατάληψη του κρεβατιού είναι συνηθέστατη. Κι αν πάς να τους σηκώσεις, βάζουν τα νύχια και παίρνουν μαζί όλα τα σκεπάσματα.

Το άλλο πρόβλημα είναι η ζήλια (ζηλιαρόγατοι). Δυστυχώς στην αγκαλιά μου χωράει μόνον ένας. Οι άλλοι στήνονται γύρω και περιμένουν με παραπονεμένα μάτια. Όσο κι αν δίνω σε όλους την ευκαιρία, πάντα με κάνουν να νιώθω ενοχές.

Σε μισή ώρα θα φύγω για τα Κιούρκα. Εκεί με υποδέχεται κάθε μέρα μία χορωδία πεινασμένων γάτων. Την ώρα που παρκάρω στο γκαράζ, οι φωνές τους ακούγονται ως το Καπανδρίτι.

Πρέπει να μοιράσω το φαγητό ακριβοδίκαια σε πολλά πιάτα και να επιβλέπω. Πολλοί τρώνε πιο γρήγορα, τελειώνουν και εκτοπίζουν τους άλλους. Ένας, αδηφάγος, αν δεν υπάρχει moderation, είναι άξιος να φάει το φαγητό όλων.

Όποτε μπορούμε, πιάνουμε μία γατούλα, από τις αδέσποτες και την στειρώνουμε. (Αν δεν το κάναμε αυτό, με τους πιο μέτριους υπολογισμούς, θα είχαμε τώρα 200 γάτες...).

Βλέπετε η φύση μεριμνά μόνο για την διαιώνιση. Όταν αντιμετωπίζω σκηνές γατοπορνό (σαν την φωτογραφία που παραθέτω) βλέπω μπροστά μου τέσσερα-τέσσερα τα νιαουρίζοντα αποτελέσματα.

Ο Gerald Durrell, ζωολόγος, αδελφός του σημαντικού συγγραφέα Lawrence Durrell, έχει γράψει ένα χαριτωμένο βιβλίο με τίτλο «My Family and Other Animals» (μόνιμο μπεστ σέλλερ στα Penguin).

Εγώ θα άλλαζα τον τίτλο του δικού μου αντίστοιχου σε: My Family ARE the other animals. Ναι, αυτή είναι η οικογένειά μου (και της συντρόφου μου). Είμαστε πολύτεκνοι και πολύπαθοι.

Αλλά δεν θα μπορούσα να ζήσω σε ένα σπίτι χωρίς γάτα. Θα μου φαινόταν άδειο και νεκρό.

«Οποίος έχει γάτες στο σπίτι του, δεν χρειάζεται γλυπτά» έγραψε κάποιος. Όμως δεν είναι μόνο η ομορφιά και η κομψότητά τους – είναι η παρέα τους.

Κι ας μου κάνουν κατάληψη στο κρεβάτι και στη ζωή!