Στιγμιότυπα 2

Διαβάζοντας χτές τα σχόλια, θυμήθηκα σκηνές από βουβές κωμωδίες του Max Sennet.

Κόσμος πολύς σε μεγάλο μπαρ. Ξεκινάει κάποιος να ρητορεύει, του επιτίθεται ένας άλλος, έρχονται στα χέρια, ο καυγάς γενικεύεται, πλακώνονται δεκάδες άνθρωποι, και κάτω από την μάζα που χτυπιέται, φεύγει, έρποντας αθόρυβα, ο αρχικός δράστης. Στέκεται παράμερα και παρακολουθεί τους άλλους να δέρνονται. Έτσι και εγώ. Στεκόμουνα απέξω και σας έβλεπα να ανταλλάσσετε μηνύματα (εντελώς άσχετα με το post) να τσακώνεστε, να αγαπιέστε, να πειράζεστε.

Ένιωθα εντελώς άσχετος. Σαν να μην ήταν το δικό μου blog – ή έστω του κολλητού μου, του Don. Σκέφθηκα πως δεν με χρειάζεστε. Παράγετε μόνοι σας υλικό για συζήτηση.

Και θυμήθηκα την πρόταση που έκανε εχτές ο badlydrawnboy: «Το ζητούμενο είναι να μην κλείσει ποτέ το παρόν μπλογκ. Ακόμη και αν συμβεί το μοιραίο (χτύπα ξύλο) μέσα στα επόμενα 130 χρόνια, θα πρέπει να δημιουργηθεί διάδοχη κατάσταση».

Διάδοχες καταστάσεις θα δημιουργηθούν έτσι κι αλλιώς – ξεπηδάνε κάθε μέρα. Εμείς μοιάζει να την έχουμε δημιουργήσει ήδη.


*******************************

Μόνο να θυμάστε μία αρχή: Το χαζό σχόλιο διώχνει το καλό. Νόστιμα είναι τα τσατ και οι χαριτωμενιές αλλά αν συνεχιστούν θα τις βαρεθούν και αυτοί που τις κάνουν. Δεν είμαι εναντίον του χιούμορ (όταν είναι χιούμορ) αλλά εναντίον της σαχλαμάρας. Κι εφόσον θέλετε κι εσείς «να μην κλείσει ποτέ το παρόν μπλογκ», ξανασκεφθείτε το. Το μέλλον του εξαρτάται περισσότερο από σας και λιγότερο από μένα.

Την χθεσινή βραδυά (έλειπε και η Αφροδίτη) την έσωσε «Το τρένο της μικρής φυγής (Κανείς δεν ξέρει που πάει. Ούτε ο οδηγός!)» του Andy. Διαβάστε το στα τελευταία χθεσινά σχόλια. Το καλύτερο.

******************************

Αφιέρωμα της σημερινής Καθημερινής στα New Media (με βάση σχετικό του Economist) ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με τα blogs. Υπάρχουν και σελίδες αφιερωμένες στα Ελληνικά blogs όπου σχεδόν όλοι γράφουν ότι ...δεν υπάρχουν. Αναφέρεται (μόνο σε ένα άρθρο) ο «Πιτσιρίκος» και τα blogs μερικών από αυτούς που συνεργάζονται στο τεύχος...

******************************

Κάθε φορά που παρακολουθώ συζήτηση των πολιτικών αρχηγών στην Βουλή βάζω στον εαυτό μου το εξής ερώτημα: «Αν είχα μία μεγάλη επιχείρηση και ήθελα να προσλάβω έναν ικανό μάνατζερ για να την διευθύνει, θα εμπιστευόμουν κάποιον από αυτούς; Θα τον προσλάμβανα – και με ποια κριτήρια;»

Δεν σας γράφω τώρα την δική μου απάντηση – ίσως αργότερα, στα σχόλια. Αλλά μπορείτε να γράψετε τις δικές σας. Προσοχή όμως: μιλάω για άτομα, όχι για κόμματα. Άσχετα με τις πολιτικές σας πεποιθήσεις, με την παράταξη που ψηφίζετε – θα προσλαμβάνατε κάποιον από αυτούς;