Νέο βιβλίο

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ;

 Ναι – απαντάει αυτό το βιβλίο. Αλλά μην σκεφθείτε μολότοφ, οδοφράγματα και ένοπλη πάλη. Η επανάσταση που χρειαζόμαστε είναι ειρηνική και αναίμακτη – αλλά γι αυτό και πιο δύσκολη. Όλα τα βασικά μας προβλήματα: διαφθορά, έλλειμμα ανταγωνιστικότητας, γραφειοκρατία, αδιαφάνεια, κακοδιοίκηση, σπατάλη, φοροδιαφυγή, καθημερινή ταλαιπωρία, θα μπορούσαν να λυθούν με την καθολική εφαρμογή της νεότερης τεχνολογίας.

Μιλώντας με έναν αγανακτισμένο νέο, ο Νίκος Δήμου αποδεικνύει πως η πρώτη επανάσταση που μας χρειάζεται είναι τεχνολογική. Προϋποθέτει όμως βούληση και τεχνογνωσία. Πράγματα δύσκολα, όταν στις καίριες θέσεις υπάρχουν συντηρητικοί, αδρανείς και ψηφιακά αναλφάβητοι τεχνοφοβικοί.

Και πέρα από αυτό, σε ένα ζωντανό και μερικές φορές οξύ διάλογο, ξεδιπλώνονται όλοι οι τρόποι με τους οποίους η τεχνολογία εμπλουτίζει, ομορφαίνει και διευκολύνει τη ζωή μας.

 

 

Χανάμι

Γηράσκω αεί. Φέτος έμαθα πως η τελετουργική παρατήρηση που κάθε χρόνο κάνουν οι ιάπωνες στις ανθισμένες κερασιές λέγεται Χανάμι και είναι λατρεία  της ζωής. Πάντως η κερασιά της φωτογραφίας είναι στον δικό μου κήπο.

 

Γηράσκω. Και όταν δεν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα υγείας (που, αλίμονο, πάντα έρχονται κάποτε) το σώμα βρίσκει μικρούς αλλά δραστικούς τρόπους να σου θυμίσει την παρουσία του και την φθορά του.

 

Έτσι, την ώρα αυτή που γράφω με ενοχλούν τρία μικρό-προβλήματα: Ένα νύχι στο δεξί πόδι έχει εισχωρήσει στο κρέας και με κάνει να κουτσαίνω, ένα δόντι έχει αποκτήσει υπερευαισθησία και με βελονίζει και το δεξί μάτι ετοιμάζει «κριθαράκι» (ιατρικά: χαλάζιον) και πονάει.

Κανένα από αυτά δεν είναι σοβαρό. Μάλιστα τώρα που έγραφα για το νύχι θυμήθηκα πως όταν παιδιά παίζαμε «τον γιατρό»  (πονηρό παιχνίδι), η βασική διάγνωση ήταν: «πόνος στον αστράγαλο και  πυρετό στο νύχι». (Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο πόνος στον αστράγαλο – τόσο ευαίσθητη άρθρωση – να θεωρείται αστείο σαν τον πυρετό στο νύχι).

Ασήμαντα πράγματα, θα πείτε. Μα η καθημερινότητα αποτελείται κυρίως από ασήμαντα πράγματα. Αλλά τα λίγα σημαντικά είναι αρκετά για να σε λιώσουν.

Ο φίλος Πάνος, υψηλόβαθμο στέλεχος, έχασε τη δουλειά του. Η πολυεθνική του εταιρία έκλεισε το τμήμα όπου εργαζόταν. Είναι η τρίτη απόλυση γνωστού αυτή την εβδομάδα.

Ποτέ δεν θυμάμαι να έχουν ανθίσει τόσο οργιαστικά τα οπωροφόρα. Ζαλίζεσαι από χρώμα και άρωμα.

Δεν ξέρω αν μου φαίνεται εμένα, αλλά αυτή είναι μία υπερβολική άνοιξη. Η Αθήνα μυρίζει νεραντζιές και απελπισία. Ο νους δεν βρίσκει διεξόδους και οργίζεται με το σώμα και τις μικρό-ταλαιπωρίες του. Που παρεμβαίνει άγαρμπα. Τι είναι το Μνημόνιο, μπροστά σε ένα πονόδοντο; Κι εκείνος που κουτσαίνει από το νύχι, υποφέρει. (Αλλά ο άνεργος σίγουρα περισσότερο).

Μέσα σε όλα αυτά, εμείς οι σχολιαστές ανεβαίνουμε σε ψηλή έδρα για να κάνουμε το κήρυγμά μας. Που είναι μάταιο και ανώφελο. Είτε σωστά τα πούμε είτε λάθος, τίποτα δεν αλλάζει.  

Να λοιπόν σήμερα αυτό το ασήμαντο κείμενο για ασήμαντα πράγματα: νύχι, μάτι, δόντι. Κάποιος πρέπει να μιλήσει για τα μικρά και καθημερινά που μας ροκανίζουν το χρόνο και τη διάθεση. Αυτά κάπως θα θεραπευτούν. Τα άλλα;

Τουλάχιστον να μην μύριζαν τόσο δυνατά οι νεραντζιές…

Οι πασχαλιές δεν διαβάζουν ημερολόγια…

Το Πάσχα των Δυτικών ήταν νωρίς – των Ορθόδοξων αργεί. Έτσι φέτος οι πασχαλιές έμειναν χωρίς Πάσχα…

Φωτογραφίες παλιές και νέες

Επειδή δεν χωρούσαν πια ούτε στο site ούτε στο blog ανέβασα φωτογραφίες μου στο flickr. Από πανάρχαιες (Πλάκα 58) και ιστορικές (γάτος Μούψης στο κόκκινο αυτοκίνητο) μέχρι νεότερες (Βερολίνο 2012). Θα τις βρείτε εδώ: http://www.flickr.com/photos/nikosdimou/

Διάσημη φράση - διάσημο λάθος

“the only people for me are the mad ones, the ones who are mad to live, mad to talk, mad to be saved, desirous of everything at the same time, the ones who never yawn or say a commonplace thing, but burn, burn, burn like fabulous yellow roman candles exploding like spiders across the stars.”

Jack Kerouac

Αυτή είναι η γνωστή φράση του Κέρουακ, από το αριστούργημά του «On the Road”, όπου αναφέρει τους μόνους ανθρώπους που αντέχει «τους τρελούς, αυτούς που τρελαίνονται για ζωή, τρελαίνονται να μιλάνε, να σωθούνε,που επιθυμούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτούς που δεν χασμουριούνται ή λένε κοινοτοπίες, αλλά καίγονται, καίγονται, καίγονται σαν παραμυθένια κίτρινα πυροτεχνήματα που εκρήγνυνται, σαν αράχνες ανάμεσα στα άστρα».

Κάποιος αγράμματος μεταφραστής, αγνοώντας ότι τα roman candles είναι πυροτεχνήματα, τα απέδωσε ως «ρωμαϊκά κεριά». Παρασύροντας δεκάδες σχολιαστές στο λάθος. Ο τελευταίος είναι ο καλός συγγραφέας και δημοσιογράφος Ηλίας Μαγκλίνης που σήμερα (6.4.13) στην «Καθημερινή» γράφει για τους ανθρώπους «που καίγονται,καίγονται, καίγονται σαν τα κίτρινα ρωμαϊκά κεριά». Πώς τώρα τα κεριά εκτινάσσονται σαν αράχνες ανάμεσα στα άστρα – δεν απόρησε ούτε κι αυτός…

Έχω βαρεθεί να συλλέγω μεταφραστικά λάθη. Σε πρόσφατη, άριστη κατά τα άλλα έκδοση των ποιημάτων«Άριελ» της Σύλβια Πλαθ, οι λυχνίες ενός παλιού ραδιοφώνου έγιναν «αυλοί» και δημιουργήθηκε εκ του μηδενός το εργοστάσιο παντελονιών Fatso.

Αυτά για την πιο κοινή γλώσσα, τα Αγγλικά. Αν προχωρήσω στα Γερμανικά και Γαλλικά, κάνω περιδέραιο από τα μαργαριτάρια. Οι μεταφραστές μας έχουν ποιητική διάθεση και οίστρο – αλλά σπάνια γνωρίζουν τις γλώσσες τους σε βάθος.

Το ορφανό "Δεν ξεχνώ".

 

 

Το σύνθημα το θυμούνται. Το αναφέρουν. Το εκμεταλλεύονται. Τον δημιουργό του, τον αποσιωπούν. Γράφει (30.3) στα ΝΕΑ η Έλενα Ακρίτα: «εκείνο το περίφημο σύνθημα «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ», που αντήχησε μετά την εισβολή στην Κύπρο». Αντήχησε; Πώς; Μόνο του; Διαβάζω σε ένα blog (Πέτρος Αργυρίου): «Τότε γράφτηκε στους τοίχους το Δεν Ξεχνώ». Γράφτηκε; Πώς; Μόνο του;

Το «Δεν ξεχνώ» έχει πατέρα. Όσοι θέλουν να μάθουν λεπτομέρειες, ας κάνουν κλικ εδώ:

http://www.ndimou.gr/kypros_gr.asp

Δεν αναφερόμαστε σε ένα δημιούργημα, αποσιωπώντας τον δημιουργό του. Κι αν οι νεότεροι δεν έτυχε να ακούσουν, η κυρία Ακρίτα δεν διαθέτει ελαφρυντικά.

___________________________________________________

Το μικρό σήμα στο κάτω δεξιό μέρος της εικόνας, είναι η υπογραφή της εταιρίας μου.