Το τέλος των διακοπών

Υπάρχουν πολλοί λόγοι να χαρείς για το τέλος των διακοπών...

Όλα λειτουργούν σωστά

Αυτός θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της ευτυχίας. Όχι ίσως την ενεργητικής ευτυχίας (του κεφιού, του ενθουσιασμού, της έκστασης) αλλά της παθητικής, που οι αρχαίοι ονόμαζαν «αλυπία». Απλώς να είσαι καλά.

«Όλα λειτουργούν σωστά». Κατ’ αρχήν στο ίδιο μας το σώμα. Κανένα όργανο δεν παρουσιάζει πρόβλημα; δεν πονάει δόντι, δεν καίει το στομάχι, δεν μαγκώνει η μέση. Μπορεί αυτή η ευτυχία να φαίνεται αυτονόητη στους νέους, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται όλο και πιο πολύτιμη. Στην τρίτη ηλικία είναι η πρώτη. Να ξυπνάς το πρωί και να μην πονάς; Υπέροχο συναίσθημα!

Μετά είναι σημαντικό να λειτουργούν όλα σωστά στο περιβάλλον μας. Η οικογένεια είναι δεμένη και αγαπημένη; Η δουλειά κινείται σωστά και παρέχει τα προς το ζειν; Οι φίλοι είναι κοντά σου για στήριξη και διασκέδαση;

Και εκτός από το ανθρώπινο (οικογένεια, εργασία, παρέα) παίζει και το άψυχο περιβάλλον. Ξαφνικά κόπηκε το ηλεκτρικό; Σε άφησε το αυτοκίνητο; Έμεινες από Διαδίκτυο; Μικρές δυστυχίες ίσως, αλλά σημαντικές, έτσι που μάθαμε να ζούμε. Εγώ τουλάχιστον τις νιώθω σαν αναπηρίες. Χωρίς αυτοκίνητο νιώθω κουτσός – έστω κι αν δεν έχω κάπου να πάω. Μου λείπει η δυνατότητα της κινητικότητας.

Και πάμε σε ένα ευρύτερο πλαίσιο – το κοινωνικό. Κι εκεί η εύρυθμη λειτουργία των πάντων είναι προϋπόθεση της ευτυχίας. Έτσι οι απεργίες με απορρυθμίζουν. Ξαφνικά δεν υπάρχουν συγκοινωνίες, ταχυδρομεία, βενζίνη, εφημερίδες. Δεν λειτουργούν οι τράπεζες, το Δημόσιο, το ΕΚΑΒ, τα νοσοκομεία…

Λιγότερο με απορρυθμίζουν οι αργίες και οι ομαδικές διακοπές. Αντίθετα χαίρομαι να ξέρω πως τα μαγαζιά είναι ανοιχτά (έστω και μόνο για χάζι). Πως μπορώ να βρω γιατρό (γιατί όλοι οι πονόδοντοι με πιάνουν το Δεκαπενταύγουστο;). Πως δεν θα πάω να πιώ καφέ στο στέκι μου και θα το βρω κλειστό.  

Όλα λειτουργούν σωστά: ο δικός μου ορισμός της ευτυχίας. Και γι αυτό στην Ελλάδα είμαι σπάνια ευτυχής. Διότι – άσχετα από απεργίες και διακοπές – σε αυτή τη χώρα σχεδόν τίποτα δεν λειτουργεί σωστά… Κι όσο περνάει ο καιρός, η κατάσταση χειροτερεύει. Σε λίγο δεν θα λειτουργεί πια τίποτα.

_________________________________________

Σκίτσα του Saul Steinberg

Ave Maria

Από όλες τις θρησκευτικές γιορτές η «Κοίμησις της Θεοτόκου» προσβάλλει περισσότερο την λογική μου. Καταλαβαίνω την ανάγκη πολλών να πιστεύουν σε κάποιον Θεό – αν και δεν την συμμερίζομαι. Τους χρειάζεται ένας Δημιουργός. Αλλά η Μαρία; Και Παρθένος και Μήτηρ και Θεού;

Πώς θα νιώθατε αν σας έλεγαν ότι η κόρη σας έμεινε έγκυος μυρίζοντας ένα κρίνο και μετά γέννησε αγόρι (που μεγαλώνοντας δήλωσε ότι ήταν γιος του Θεού, πέθανε και αναστήθηκε).

Έτσι νιώθω κι εγώ. Κι όταν βλέπω όλο το πανηγύρι στην Τήνο και την Μονή Σουμελά, αναρωτιέμαι τι μηχανισμοί οδηγούν σε αυτή την ομαδική παράκρουση.

Σύμφωνοι, οι μισοί Χριστιανοί (οι Διαμαρτυρόμενοι) δεν αποδέχονται τον μύθο της Παναγίας και η μισή ανθρωπότης δεν έχει καν ακούσει περί αυτής. Αλλά εκεί λατρεύουν άλλα είδωλα – μερικά, ακόμα χειρότερα.

Παρηγοριά μου μένουν τα έργα τέχνης που ενέπνευσε ο μύθος. Χωρίς την Παναγία δεν θα είχαμε το Ave Maria. Εκτός αν απευθυνόταν σε μία απλή και γήινη Μαρία – πράγμα μάλλον καλύτερο…

Ολέθριο Internet

Κάθομαι εδώ στην παραλία με έναν δικτυωμένο φορητό, σκέπτομαι και γράφω. Έχουν περάσει 26 χρόνια από τον πρώτο μου υπολογιστή (έναν IBM PC XT χωρίς σκληρό δίσκο – με δύο floppies). Συμπληρώνονται σχεδόν 20 χρόνια από τις πρώτες μου εξόδους στο Internet, σε περιβάλλον UNIX. Μαύρη οθόνη, πράσινα γράμματα, καθόλου γραφικά ή εικονίδια – μόνο φραστικές εντολές. Τότε, αντί για Google, είχαμε την εντολή «Gopher».

Και ήδη ήταν σαφές ότι άλλαζε ο κόσμος, όπως δεν άλλαξε ποτέ στην ιστορία του. Σήμερα από ένα κινητό τηλέφωνο μπορώ να έχω πρόσβαση σε όλη τη γνώση, την τέχνη και την δημιουργία της ανθρωπότητας. Μπορώ να μεταδώσω αυτό που βλέπω στην άλλη άκρη του κόσμου, να γίνω εκδότης του εαυτού μου και να με διαβάζουν χιλιάδες, να εργάζομαι και να διοικώ εταιρίες από το εξοχικό μου… πράγματα που καμία επιστημονική φαντασία δεν είχε προβλέψει.


Έχουμε λοιπόν αυτό το θαύμα του Διαδικτύου και τι κάνουμε; Το αντιμετωπίζουμε με καχυποψία σαν να ήταν σκοτεινό κόλπο απατεώνων.  Οτιδήποτε συναντώ στα ΜΜΕ αφορά τις ολέθριες συνέπειες του Internet. Πότε είναι ο εθισμός των ανηλίκων (ασθένεια!), πότε οι απάτες των χάκερ (έγκλημα!) πότε η ασύδοτη ελευθερία των bloggers (δυσφήμιση και συκοφαντία!) πότε η ύπαρξη πορνογραφίας (υπάρχει και στον Τύπο - θεούσικος μπαμπούλας). Κι αυτά τα αρνητικά, μαζί με άλλα, είναι τα μόνα που αναφέρονται σχετικά με το Διαδίκτυο. Θετικό, τίποτα.


Το κράτος εκπέμπει διαφημίσεις που προειδοποιούν για τον εθισμό, ή ετοιμάζει νόμους για την κατάλυση της μεγαλύτερης αρετής του Δικτύου: της ελευθερίας του.


Φυσικά και το Κράτος και τα ΜΜΕ φοβούνται το Internet κι έχουν κάθε συμφέρον να το δυσφημούν. (Το κράτος επειδή είναι εστία ελεύθερης επικοινωνίας και τα ΜΜΕ επειδή είναι ο βασικός τους ανταγωνιστής). Και φυσικά υπάρχουν καταχρήσεις και παραβατικές συμπεριφορές στο Διαδίκτυο – μήπως δεν υπάρχουν στον Τύπο;


Αλλά τόση διαστρέβλωση! Όλα αυτά τα αρνητικά είναι ασήμαντα σε ποσοστά. Τι αντιπροσωπεύει ο δήθεν εθισμός στο διαδίκτυο στους ανηλίκους μπροστά στους εθισμούς στο φαγητό – πρώτοι στους παχύσαρκους! – το ποτό και το τσιγάρο; Πόσοι είναι αυτοί οι εθισμένοι; Εκατό; Διακόσιοι; Οι άλλοι είναι εκατοντάδες χιλιάδες και ο εθισμός τους είναι δολοφονικός. Και τι ποσοστό αντιπροσωπεύουν οι ψηφιακές απάτες στο σύνολο; Ούτε μία στις χίλιες.

Κι όμως όλη αυτή η παραπληροφόρηση έχει αποτέλεσμα. Έρχονται γονείς και μου λένε: να αγοράσω υπολογιστή στο παιδί; Να βάλω Ιντερνετ; Ακούω τόσα αρνητικά πράγματα…

Είμαστε που είμαστε λαός τεχνοφοβικός και συντηρητικός – έρχεται καπέλο και η αντι-προπαγάνδα να μας τρομάξει ακόμα περισσότερο. Η δαιμονοποίηση του Internet είναι σχεδόν καθημερινή. Αντί το Κράτος να κάνει καμπάνιες για να διαδώσει το Διαδίκτυο, να δείχνει τρόπους για την καλύτερη χρήση και αξιοποίησή του, να προωθεί με κίνητρα την εξάπλωσή του – προσπαθεί να την ανακόψει!

Έτσι έχουμε μείνει Πανευρωπαϊκά τελευταίοι στην δικτύωση.


Ακούω όλους να ομνύουν στην ανάπτυξη.  Αλλά ανάπτυξη χωρίς ψηφιακή διασύνδεση δεν υπάρχει. Σήμερα ο δρόμος για κάθε οικονομική πρωτοβουλία περνάει από το Internet. Σε άλλα κράτη το 80% της οικονομικής δραστηριότητας (τραπεζικής, εμπορικής, βιομηχανικής, διοικητικής, τουριστικής) διεκπεραιώνεται ψηφιακά. Και βέβαια έτσι διακινείται η γνώση και η καινοτομία: 99% των επιστημονικών ανακοινώσεων αναρτάται στο Διαδίκτυο.

Ας το καταλάβουν αυτό οι ιθύνοντες. Ας προσπαθήσουν να επηρεάσουν τον γραφειοκρατικό μηχανισμό που αποτελείται στην συντριπτική πλειονότητα του από ψηφιακά αναλφάβητους). Ώρα για στροφή 180 μοιρών στην αντιμετώπιση της Νέας Τεχνολογίας!

________________________________________________________

Το "δέντρο" στην επάνω εικόνα δείχνει την εξέλιξη των πρώτων υπολογιστών στην δεκαετία του '50.