tag:blogger.com,1999:blog-28447674.post7382178594772684087..comments2023-11-02T18:01:50.448+02:00Comments on DONCAT: Ο Μαύρος ΑετόςNikos Dimouhttp://www.blogger.com/profile/01548849227196496048noreply@blogger.comBlogger62125tag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-80931399867323171632016-07-19T07:56:53.064+03:002016-07-19T07:56:53.064+03:00ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ
ΤΟ ΦΥΛΛΩΜΑ
Ήλιος βαθύς απ’ την αρχ...ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ<br /><br />ΤΟ ΦΥΛΛΩΜΑ<br />Ήλιος βαθύς απ’ την αρχαία μητρότητα<br />- με τα πρώτα μεγάλα ερπετά –<br />ν’ άλλαζε τις αχτίδες του μια μέρα<br />και τα σπλάχνα μου<br />ωσάν φύλλα –<br />της χαράς αυτό που ζω –<br />στο ένδοξο πρωί μονάχος<br />όταν από θεού σταλάζει μέσ’ στους κήπους.<br />Η πόλις είναι χαμένη πια<br />ν’ άλλαζε τις αχτίδες του στα καφενεία<br />τα πεζοδρόμια τα καστήματα των οδών<br />έμβολα των ενστίκτων καθώς παλινδρομούν οι μάζες<br />από ένα μπαλκόνι της μοίρας μου<br />τόσο φτηνής<br />εγώ<br />κοιτάζω.<br />Η πόλις είναι δύστυχη κι ο μικρός λαχειοπώλης<br />κλείσε σκοτεινά την καρδιά σου.<br />Αν<br />άλλαζε τις αχτίδες του ο ήλιος<br />ν’ άλλαζε η νύχτα<br />και τ’ αργυρά της ομορφιάς πάνω στα δέντρα του σεληνόφωτος<br />ώστε ο έρωτας υπεράνω των αγγέλων στρέφοντας το φως<br />την υπαιρία ολόξανθη κόρη<br />να πετάξει στην αγκαλιά μου...<br />Αν άλλαζε τις αχτίδες του.<br />Μα ο ήλιος τώρα εμπρός από μένα<br />τυλίγει με χρυσάφι ένα φύλλωμα<br />το διασχίζει<br />τα μάτια μου αγγίζουν άρρητο τραγούδι.<br />Είναι το φύλλωμα κίτρινος χαρταετός πεσμένος.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-86388736207765684202016-03-19T20:14:20.408+02:002016-03-19T20:14:20.408+02:00@Ein Steppenwolf
Thu Mar 17, 01:35:00 PM
all this...@Ein Steppenwolf<br />Thu Mar 17, 01:35:00 PM<br /><br />all this, coming from you, is a great compliment! ;) <br /><br />Υγ- αυτοβιογραφία μου? Πόσα ν'αντεξει πια αυτή η χώρα, λυπήσου την! :)<br /><br />Aphroditehttps://www.blogger.com/profile/14651838652127541636noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-78716544496125306472016-03-17T13:35:41.607+02:002016-03-17T13:35:41.607+02:00@Aphrodite
2016-03-16 20:53:41+00:00
@Aphrodite
2...@<a href="https://www.blogger.com/profile/14651838652127541636" rel="nofollow">Aphrodite</a><br /><a href="http://doncat.blogspot.com/2016/03/blog-post_11.html?showComment=1458161621447#c3772938514864584121" rel="nofollow">2016-03-16 20:53:41+00:00</a><br /><br />@<a href="https://www.blogger.com/profile/14651838652127541636" rel="nofollow">Aphrodite</a><br /><a href="http://doncat.blogspot.com/2016/03/blog-post_11.html?showComment=1458161707444#c153366437449031869" rel="nofollow">2016-03-16 20:55:07+00:00</a><br /><br />@<a href="https://www.blogger.com/profile/14651838652127541636" rel="nofollow">Aphrodite</a><br /><a href="http://doncat.blogspot.com/2016/03/blog-post_11.html?showComment=1458161790108#c5454511406918788544" rel="nofollow">2016-03-16 20:56:30+00:00</a><br /><br />Πότε θα γράψεις την αυτοβιογραφία σου; Θα την αγοράζω, θα τη διαβάζω, θα τη δανείζω και θα την κάνω δώρο.Ein Steppenwolfhttps://www.blogger.com/profile/01050569954300868302noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-53950843919604632292016-03-17T13:02:45.008+02:002016-03-17T13:02:45.008+02:00A small bird will drop frozen dead from a bough,
...A small bird will drop frozen dead from a bough,<br /><br />without ever having felt sorry for itself.<br /><br /> D.<br />H Lawrence : selected poems <br /><br /><br /><br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-77818690407308572692016-03-17T12:38:31.094+02:002016-03-17T12:38:31.094+02:00Αυτή την οικτρή λέξη "οικτρή" (εννοείτε ...Αυτή την οικτρή λέξη "οικτρή" (εννοείτε οικτρεί - "να οικτρεί" γράφετε, άρα ρήμα) που την βρήκατε; Προφανώς εννοείτε να οικτίρει... Nikos Dimouhttps://www.blogger.com/profile/01548849227196496048noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-54361584029837564332016-03-17T12:04:37.222+02:002016-03-17T12:04:37.222+02:00(διόρθωση)
Παγωμένο πέφτει νεκρό από το κλαδί το ...(διόρθωση)<br /><br />Παγωμένο πέφτει νεκρό από το κλαδί το πούλι<br />δίχως τον εαυτό του μια φορά να οικτρή <br /><br />D.<br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-6838285083748286752016-03-17T11:47:11.452+02:002016-03-17T11:47:11.452+02:00Από το κλαδί πέφτει νεκρό το πούλι
δίχως τον εαυτό...Από το κλαδί πέφτει νεκρό το πούλι<br />δίχως τον εαυτό του μια φορά να οικτρή <br /> <br />D.<br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-54545114069187885442016-03-16T22:56:30.108+02:002016-03-16T22:56:30.108+02:00Αφού ξημερώσαμε κακήν-κακώς, ήρθε και η αποφράς Κα...Αφού ξημερώσαμε κακήν-κακώς, ήρθε και η αποφράς Καθαρά Δευτέρα. Ο πεθερούλης είχε σηκωθεί αξημέρωτα να ετοιμάσει τον χαρταετό. Ηταν ένας κόκκινος ρόμβος, με τεράστια ουρά και πολύ πλούσια ζύγια, οικογενειακό κειμήλιο. Κάθε χρόνο κάτι διόρθωναν, κάτι προσέθεταν, φιγουρίνι τον είχαν! Πάμε σε κάτι λοφάκια εκεί κοντά, κουβάλαγα εγώ -να δείξω καλή διαγωγή- τα κοφίνια με τα θαλασσινά τα άλιεν και να κοντεύω να ξεράσωωωωω απ΄τη βρώμα... Στρώσαμε κουβέρτες και πλιάν καρέκλες να φαρμακώσουμε τα κούλουμα, κι ο δικός μου το χαϊβάνι να είναι σα 13 χρονο με καινούριο παιχνίδι - να μην υπάρχω στον ορίζοντά του!<br /> <br />Ευτυχώς με θυμήθηκε ο μπουνταλάς κάποια στιγμή, με φώναξε «να κάνω κι εγώ λίγο», παίρνω την καλούμπα, με πιάνει αγκαλιά από πίσω να με κατευθύνει... και να με τραβάει το σχοινί μπροστά (είχε σηκωθεί πάρα πολύ ψηλά ο αητός), να με τραβάει αυτός από πίσω, να μπουρδουκλώνω χέρια-πόδια και κάποια στιγμή σκοντάφτω. Και μου φεύγει ο αητός! Τι καλάαααα.... Τον παρασέρνει ο αέρας, ήταν τόσο ψηλά που δε φαινόταν πια, και μπαμπάς και γυιός, βρίζοντας, να τρεχοβολάνε να τον πιάσουν... <br /><br />Να μην σας τα πολυλογώ, τα μαζέψαμε μες τα μούτρα και κινήσαμε για πίσω. Πάει το οικογενειακό κειμήλιο, στραμπούληξε γόνατο ο πεθερούλης στο κυνηγητό απάνω, τσίμπησε και μια μέλισσα την μια θειά και προσπαθούσε η άλλη να την κατουρήσει, τι να σας λέω... <br /><br />Στο τέλος, οι δυο μας μέσα στο ντεσεβουδάκι για Αθήνα, πάει ο δικός μου ν’ακουμπήσει το πόδι μου. Εχετε δει κάτι σκηνές σε αμερικάνικες ταινίες, που στη μέση του πουθενά, ανοίγει η πόρτα από το αμάξι, πετάγεται μια έξαλλη τύπισα κι αρχίζει να κλωτσάει το αυτοκίνητο του τύπου τσιρίζοντας? Ε, αυτό. Βγαίνει κι εκείνος να με ηρεμήσει (τι πετυχημένο, να προσπαθείς –ξεκαρδισμένος- να ηρεμήσεις γκόμενα που την έχεις κανει τούρμπο με τις μαλακίες σου). Στο τέλος σταμάτησε κι ένα περιπολικό, γιατί νόμιζαν ότι έχουμε πάθει ατύχημα έτσι που χτυπιόμουν. Ο τύπος να ζει την rock’n’roll φάση του, εγώ να ξέρω πως έτσι και τα μάθει ο ντάντυ, πάω για Κωσταλέξι νούμερο 2, κι ίδρωσαν να με ηρεμήσουν τα όργανα... <br /><br />Κι ύστερα μου λέτε για ξυραφάκια στα ζύγια και τα σχετικά δράματα, σιγά!<br /><br />(Ούτε επαφή με τον Θεό, ούτε ανύψωση, ούτε γέμισε η καρδιά μου χαρά με τον χαρταετό... εκείνη την ημέρα, το μόνο που γέμισε ήταν το κουκλάκι βουντού που μου έφτιαξε η «πεθερούλα», με καρφίτσες!) :)<br />Aphroditehttps://www.blogger.com/profile/14651838652127541636noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1533664374490318692016-03-16T22:55:07.444+02:002016-03-16T22:55:07.444+02:00Φτάνουμε με την ανατολή, σ’ένα εξοχικό κλειστό όλο...Φτάνουμε με την ανατολή, σ’ένα εξοχικό κλειστό όλο το χειμώνα: αράχνες, σαρανταποδαρούσες και σκόνη... αδερφάκι μου! Και κρύο, υγρασία, ούτε σεντόνια δεν είχε. Αλλά μες την τρέλλα μας, όλα θα τα καταφέρναμε! Εβαζα τις φωνές η ατρόμητη Δουλτσινέα με τα ψόφια ζούδια εγώ, ερχόταν να με σώσει εκείνος... καθαρίσαμε, συγυρίσαμε, ευπειθώς αναφέρω. Βράδιασε, βγαίνει να φέρει ξύλα και κάτι φαγώσιμο απ’την διπλανή Εβγα. Ο κουβαλητής μου! Αδειάζω τη βαλίτσα, τα ρούχα με τα μασκέ σύχρηστα, είχαν ξεμείνει ευτυχώς κάτι νεγκλιζοζαρτιέρες καθαρές. Είχε παγωνιά, αλλά λέω σκάσε, βάλτα τώρα αυτά από μέσα και το μπουφάν σου από πάνω, δεν θ’αργήσει! Κι όντως, μετά από λίγο, βλέπω φώτα απ’το παράθυρο στον φράχτη, «Μπράβο το μωρό μου, όλα τα κατάφερε!», και στήνομαι με την περιβολή αυτή στην πόρτα, την ώρα που άνοιγε με τα κλειδιά.<br /> <br />Κι ανοίγω μπουφάν.<br /><br />«Σαρπράααιζ!»<br /><br />Μαντεύετε βέβαια... δεν ήταν ο δικός μου! Ηταν η μητέρα του η καθηγήτρια Θεολογίας, πιο πίσω ο πατέρας του ο Στρατηγός και ξωπίσω κάτι γραίες θείες σαν την Βασιλειάδου, με καλάθια και κοφίνια, για να κάνουν Κούλουμα στο εξοχικό τους! Τι χαριτωμένο, ο ντολμάς δεν τους είχε ειδοποιήσει να μην έρθουν, καλέ του διέφυγε (ο πάνω εγκέφαλος βλέπετε παθαίνει ανοξία και λιποθυμά μόλις μπαίνει σε overdrive ο κάτω). <br /><br />Εγκεφαλικό η «Μανούλα», σκάει στα γέλια ο «Μπαμπάκας», οι θείες σταυροκοπιόντουσαν και σπρωχνώντουσαν μη χάσουν θέαμα! Μπαμπουλώνομαι κακήν-κακώς εγώ, και ξωπίσω σινάμενος-κουνάμενος, φτάνει κι ο δικός μου, χαλαρουίτα. «Α γειά σας, τώρα ήρθατε? Μπείτε μέσα, μη στεκόσαστε! Από δω η Αφροδίτη!». Με προσπερνάει, ακουμπά τα ξύλα κάτω και τους βοηθά με τα μπαγκάζια. Εξαφανίζομαι εγώ, ντύνομαι αμίλητο νερό, να δω τι σκατά θα κάνουμε με το σόι του, που γαμώ το σόι του δλδ! (Αν συνέβαινε τώρα, θα έβγαζα κι ό,τι λίγο φορούσα και θα καθόμουν κυριλέ στον καναπέ με ένα ποτό το χέρι, να δω ποιός θα κομπλάρει πρώτος... αλλά τότε, μια ντροπή ολόκληρη ήμουν!). <br /><br />Το βράδυ που λέτε ήταν η κλασσική ελληνική οικογένεια γύρω από το τραπέζι: είχαν βάλει μονωτική στο στόμα του ελέφαντα του δωματίου κι έκαναν ότι δεν υπήρχε. Οχι ότι με άφησαν σε χλωρό κλαρί από ερωτήσεις-σουβλάκια, σαν τον ‘Αγιο Σεβαστιανό μ΄έκαναν! Αλλά τόσο λαμπίκο το σπίτι, σου λένε είναι τουλάχιστον νοικοκυρά... Σε κάθε προσπάθεια να βγούμε οι δυο μας δε, η πεθερούλα - Παστα-Φλώρα, όλο: «Μα πού θα τρέχετε τέτοιαν ώρα, καθίστε να φάμε!». («ΠΟΣΟ ΠΙΑ ΝΑ ΦΑΜΕ ΚΥΡΑ ΜΟΥ! ΑΠ’Τ’ΑΥΤΙΑ ΘΑ ΜΑΣ ΒΓΕΙ! ΝΑΙ! ΠΗΔΙΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΥΙΟΝ ΣΑΣ! ΗΜΑΡΤΟΝ!). <br /><br />(Αναστεναγμός) <br />Aphroditehttps://www.blogger.com/profile/14651838652127541636noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-37729385148645841212016-03-16T22:53:41.447+02:002016-03-16T22:53:41.447+02:00Κοιμήθηκαν τα παιδιά? Πέσατε σε κώμα οι υπόλοιποι ...Κοιμήθηκαν τα παιδιά? Πέσατε σε κώμα οι υπόλοιποι απο τη «νηστεία» της Καθαράς Δευτέρας, μισό Eνυδρείο του Περθ ανά άτομο? Οκ, βγαίνω!<br /><br />Για τριήμερο Καρναβάλι-Καθαρά Δευτέρα, με τον έρωτα της τότε ζωής μου, κατεβάσαμε σχέδιο για να είμαστε μαζί. Τα αγόρια δεν είχαν πρόβλημα, τα κορίτσια όμως τα είχαν οι πατεράδες σε στενό κλοιό. (Ευτυχώς που δεν υπήρχαν gps, γιατί θα με έβαζε ο πατέρας μου να καταπιώ πέντε-δέκα, να είναι σίγουρος!). O Ρωμαίος μου (ο κατά τον πατέρα μου «ύποπτος ανταρτόπληκτος/ χλεχλές» που «σαν πολύ θάρρος είχε πάρει») θα πήγαινε υποτίθεται σε φίλους του στη Θεσσαλονίκη, κι εγώ στο σπίτι της (ορμηνεμένης) κολλητής μου με τους γονείς της. Αλλά –μουάχαχα- θα κατεβαίναμε Πάτρα οι δυο μας, σε φίλους του, χωρίς να το ξέρει κανείς. <br /><br />Στην εθνική-καρμανιόλα με το ντεσεβουδάκι του λοιπόν, με χίλιους γλυκούς αντιπερισπασμούς δεξιά κι αριστερά στον λεβιέ των ταχυτήτων, κάναμε 100 ώρες αλλά φτάσαμε. Μαγική εποχή, χωρίς κινητά πραγματικά άνοιγε η Γη και σε κατάπινε, λογαριασμός σε κανέναν! ‘Ολο το διήμερο πέρασε με γλέντια, στολές, ποδαράδες, τραγούδια, μεθύσια -οι άλλοι, εγώ πορτοκαλάδα μπλε εννοείται- την παρέλαση με «πλαστικές» στολές και κάτι άρματα της συμφοράς, ψιλόβροχο, χρυσόσκονη που την βγάζαμε απ’όπου μπορεί να φανταστεί κανείς, κι επιστημονικά πειράματα: Πόσο μπορεί να «κουνελιάσει» ένα ζευγάρι μέχρι να βγει επιτέλους να φάει κάτι - εκτός από σερπαντίνα! <br /><br />Τόσο χάι που είμασταν, πετάει την άλλη τρομερή ιδέα ο τύπος, ν’αφήσουμε τους φίλους του και να πάμε αξημέρωτα στο εξοχικό των γονιών του εκεί κοντά, που θα ήταν άδειο! «Και δεν πάμε?» (η ερώτηση-εισαγωγή σε όλα τα θρίλλερ). Ωραία η νιότη, όσο ο μετωπιαίος λοβός είναι όλα «στον π@#$ του λουλούδια», είσαι άτρωτος, με πλήρη άγνοια κινδύνου! Πώς δεν στουκάραμε έτσι που οδηγούσαμε, πώς δε μας βρήκαν σε κάνα χαντάκι με τόσο ξενύχτι που αλλού πατάγαμε κι αλλού βρισκόμασταν, πώς δεν μας έσφαξαν έτσι που εμπιστευόμασταν όλον τον κόσμο...<br />Aphroditehttps://www.blogger.com/profile/14651838652127541636noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-88548187987246269902016-03-15T17:34:34.631+02:002016-03-15T17:34:34.631+02:00Νιώθω να θέλω μέσα στις λέξεις του Πολίτου (ήφεξε,...Νιώθω να θέλω μέσα στις λέξεις του Πολίτου (ήφεξε, ήπιασε) να τοποθετήσω, να παρεμβάλλω, σαν διαρκές φόντο και ουσία χειροπιαστής -να μην το πω πιο πολύ αυτό- ευτυχίας, τα εξής:<br />1. έναν μεγάλο μαύρο ωκεανό με μυρωδιά τσιχλόφουσκας (και μάσημα από δόντια παιδικά, όχι χαλασμένα)<br />2. την ίδια την μυρωδιά τσιχλόφουσκας ενού μεγαλού μαυρού ωκεανού (δεν πειράζει να διορθώνω)<br />3. έναν μαύρο ωκεανό με πολύ φωτεινά, κυανά αστέρια<br />4. δύο αγόρια βρυκόλακες (μαυροντυμένα, σεμνόπρεπα, απλά, τρυφερά, αιματηρά, διαιώνια βρυκολακώδη αγόρια δύο) και που πετάνε σμυρνάκια με σπαγκάκια και φιλάκια και τις σκιες τους<br />5. το κίτρινο φως των λαμπτήρων (πυρακτώσεως) μιας ευτυχισμένης νύχτας, δροσερής<br />6. το φως το κίτρινο μιας ευτυχισμένης, δροσερής, ίσως και ξύλινης, χαραμαδένιας νύχτας.<br />Δεν βαριέσαι. Ο έρωτας σου είναι απάτη. Όλοι σας είσαστε ίδιοι. Όλοι λέτε τα ψέματα: "δε βρίσκανε θέση τα πουλιά". Θα φάω σοκολάτα και δεν θα πειραματιστώ με τίποτα/τίποτε απολύτως. Και ούτε που θα σε αγαπώ ξανά. Για να μάθεις!Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-54087830596580635672016-03-15T03:42:34.880+02:002016-03-15T03:42:34.880+02:00Ο Λύκος μου χρ(ε)ωστεί χάρη. Διότι δεν ξέρει αν πρ...Ο Λύκος μου χρ(ε)ωστεί χάρη. Διότι δεν ξέρει αν πρέπει να σκεφτεί τύπου "σε τι χρειάζονται οι πλούσιοι" ή αν θα πρέπει να ζήσει τα δικά του. Ούτε ξέρω ποιος είναι ούτε με νοιάζει. Έκανα μόνο το καθήκον μου. Είναι: να ξέρουμε ότι ένα παιδί στα 13 χρόνια του μπορεί να διαβάσει μαθηματικά, ειρηνικά και ελεύθερα και να ελπίζει σε αυτά και στο μυαλό του και στην ορατή ευτυχία του μέσα στην πατρίδα του. Η συζήτηση-προτροπή σε κατάθλιψη -για να μην πω: σε απόκοσμη άνοια- εξ αφορμής φανταστικών αριθμών επιβαρύνει και το παιδί και την πατρίδα. Και δεν μπορούμε να συγκρίνουμε το υγιέστατο παιδί με το καθηγητιλίκιον των πανεπιστημίων και να το ανακηρύξουμε προβληματικό. Πρέπει να μπορούμε σχεδόν ανέμελοι να έχουμε την δύναμη να κινηθούμε μέσα στο χώρο μας και έξω, στον δρόμο το λιγότερο. Όπως ο κύριος δήμου διασχίζει τον δρόμο της άλλοτε πορς και μπαίνει στο σπίτι. Και δεν μπορούμε να μην υποπτευτούμε ποτέ ότι ένας άλλος άνθρωπος ίσως να μην νιώθει καλά ούτε τα πόδια του να πάρει. Δεν θα συγκρίνουμε τη ζωντανή ζωή με τον θάνατο. Το παθαίνουμε χρόνια πολλά και πρέπει να τελειώσουμε με αυτό. Και δεν θα βρούμε αφορμή τους (δυτικούς) φανταστικούς αριθμούς για να πούμε ότι δεν πρέπει να νιώθουμε καλά και να μην είμαστε σκλάβοι της ακινησίας στην σκλαβιά (πού δυτικοί; στο Αιγαίο; στις πεταλίδες; στις σμέρνες-σμυρνάκια;).<br />Και όποτε ο Λύκος επιθυμεί μπορεί να ξαπλώσει στο κρεβάτι μου, ή και πάνω στο σώμα μου, και να τον τελειώσω με την παλάμη και τα δάχτυλα και το στόμα μου και να φιληθούμε υγρά, αληθινά. <a href="https://www.youtube.com/watch?v=LJ_RL7MY1Y0" rel="nofollow">Να χύσει τα δάχτυλα και τη μύτη μου από Αίγυπτο σε Αίγυπτο· εκσπερματώσεις αναψυχής σε κάθε Νείλο, με κάποιο ποταμόπλοιο ακυβέρνητο - σχεδόν</a>. Αρκεί να μην είναι πετσί και κόκαλο το σώμα του και το μυαλό του να μην κινείται επιθετικά στα φυσιολογικά. Όλα για την Φιλολογική Επιστήμη. Κάτι χρήσιμο θα μάθω. Ξεφτιλίζεται εκείνος που βρίζει και που δέρνει.<br />Αν δεν με θέλει ερωτικά; Ας με παρατήσει και ας μη με βασανίζει με ονόματα. Δεν είμαι για παιχνίδια πονηρά· του μίσους. Μόνον κρεβατάκι, σκοτάδι, ημίφως, φιλάκια στόματος, σαρκώδης στύση, επανάληψη, αγκαλιά, φιλάκια πλάτης. Και βλέπουμε.<br />Αν μιλάμε για τον Λύκο. Κακοί πούστηδες με κυνηγούν -έξω και στο δίκτυο- και δεν πρόκειται να ξαναπώ. Δεν τους θέλω. Και δεν θα βάλω όνομα για να ψυχοπλακωθώ να νομίζω πώς εγώ-είμαι. Εγώ δεν είμαι. Το λέει και ένα ποίημα.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-27297775101963173792016-03-15T00:41:17.512+02:002016-03-15T00:41:17.512+02:00Ούτε μαρμελάδα ούτε φρυγανιές ούτε υποδήματα. Αφετ...Ούτε μαρμελάδα ούτε φρυγανιές ούτε υποδήματα. <a href="https://www.youtube.com/watch?v=KVTE0rQjSCY" rel="nofollow">Αφετηρία ύποπτη η ελίτ</a>. Η ελιτ αν αποφασίσει να με χλευάσει ή να με περιπαίξει μπορεί το παιχνιδάκι της να ξεκινήσει από την πρώτη της λέξη. Και ίσως να τα δεχτώ αν έχω γρίπη, με γεύση αυγού από το στομάχι ίσως, με παράδοση στα πουλιά των αγοριών -όχι όλων- με πόνους στο τέλος της γρίπης. Τίποτα δεν θα μου συνέβαινε αν δεν ήταν η δικιά μου, τηλεπαρουσιάστρια, αρμένισσα, πλάσμα της ζημιάς, καθαρή ακαθαρσία, κι αν δεν έφευγε να πάει σήμερα στο κανάλι και να με αφήσει μόνον. Τα λάθη της στη σχέση αυτή είναι καταστροφικά.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-84994883306033007912016-03-14T13:21:30.858+02:002016-03-14T13:21:30.858+02:00Με ή χωρίς χαρταετό, με ή χωρίς βροχή, εύχομαι καλ...Με ή χωρίς χαρταετό, με ή χωρίς βροχή, εύχομαι καλή σαρακοστή στη σύναξη των ποιητών!EFFIEhttps://www.blogger.com/profile/09368419090442109554noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-75124542861257415192016-03-14T12:21:12.058+02:002016-03-14T12:21:12.058+02:00Και το ποίημα και τα δύο επεξηγηματικά σχόλια είνα...Και το ποίημα και τα δύο επεξηγηματικά σχόλια είναι φτιαγμένα με αποκαλυπτική και λυτρωτική χρήση της Γλώσσας. Δεν υστερεί το μεν ως προς τα δε. Αξιοθαύμαστα και συγκινητικά.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-84529982982421652432016-03-14T11:48:37.823+02:002016-03-14T11:48:37.823+02:00Ξύπνησα από το πολύ φως. Ξημέρωσε, σκέφτηκα. Αλλά ...Ξύπνησα από το πολύ φως. Ξημέρωσε, σκέφτηκα. Αλλά ο διακόπτης ήταν κλειστός. Σε λίγο άρχισε μια θεομηνία που δεν έχουμε ξαναζήσει στη Λευκωσία. Το σπίτι έτριζε από τους κεραυνούς και τις αστραπές, ο αέρας διέλυε τις τέντες και τα μεταλλικά μπρακέτα χτύπαγαν... μελωδικά τους τοίχους, ενώ η βροχή ή μάλλον το χαλάζι, έπεφτε στα κεραμίδια με τόση δύναμη που νόμιζα ότι μας πυροβολούνε. Κοιτάζω το ρολόι, τέσσερις το πρωί. Ήλθε κι ο Μπουτς στα πόδια μου. Φοβήθηκα ότι θα μας κατουρήσει από την τρομάρα του και έκανα το λάθος να βγούμε έξω. Τέτοιο χαλασμό είχα να δω και ν΄ ακούσω χρόνια! Επιστρέψαμε λες και μας είχανε πετάξει σε πισίνα. Ανέβασα τα υπολείμματα από τις ηλεκτρικές τέντες, στέγνωσα το σκυλί με το πιστολάκι, άνοιξα το μεγάλο εξώφυλλο κι άραξα για να χαρώ την αντάρα που δυνάμωσε όσο μπορούσε. Προς στιγμήν μου φάνηκε ότι είχε κίνηση ο δρόμος και αναρωτήθηκα... Τελικά ήτανε τα... καπάκια από τους σπουπιδοτενεκέδες που κάνανε αγώνες δρόμου πότε προς τη μια μεριά και πότε προς την άλλη. <br /><br />Θύμαμαι έναν τέτοιο καιρό στο χωριό της γιαγιάς όπου είχαμε πάει για να πετάξουμε έναν μικρό αγορασμένο μπλε χαρταετό. Ζυγισμένο, ανθεκτικό, τέλειο. Ανέβαινε, έφερνε τούμπα από τον πολυ αέρα, τον κατεβάζαμε προσθέταμε κομμάτια από πλαστικά τσουβάλια λιπασμάτων και βάλε και ξαναβάλε και στο τέλος ανέβηκε στα ουράνια, προς τη ράχη ψηλά (ήταν ο μόνος που... τόλμησε), με μια ουρά όσο δυο σπίτια ύψος κι όπως απομαρκυνότανε, σε λίγο βλέπαμε μονάχα την ουρά. Ο σπάγκος έκοβε τα χέρια μας και αφήναμε και αφήναμε, βάλαμε και δεύτερο και τρίτο και όσα είχανε απομείνει από το καλοκαιρινό βελόνιασμα του καπνού, και την άκρη τη δέσαμε σε ένα γερό κλαδί από ελιά για να μη μας φύγει. Πάρε και εσύ να τον κρατήσεις, μου λένε. Κράτα τις φούχτες κοντά στη μέση, αλλά εγώ έπιασα τις άκρες, το κλαδί έσπασε και ο μπλε χαρταετός ακόμη πάει... <br /><br />Πολλά φιλιά σε όλους,<br />ΚάπαAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-63034912942634038202016-03-14T11:15:01.341+02:002016-03-14T11:15:01.341+02:00Ναι - στην την τελευταία τελετή, που έχουμε μαρτυρ...Ναι - στην την τελευταία τελετή, που έχουμε μαρτυρίες ισπανών (διασταυρωμένες) θυσιάστηκαν 20.000 νέοι. Αλλά και τα δικά τους κιτάπια (εικονογραφημένα σαν κομικς) για χιλιάδες μιλάνε...).Nikos Dimouhttps://www.blogger.com/profile/01548849227196496048noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-73489975323973132132016-03-14T10:59:50.644+02:002016-03-14T10:59:50.644+02:00Δεκάδες χιλιάδες σε κάθε τελετή;
Δεκάδες χιλιάδες σε κάθε τελετή;<br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-91926352174036730862016-03-14T10:23:21.754+02:002016-03-14T10:23:21.754+02:00Αχ η απέραντη φαντασία του Εμπειρίκου. Αγκαλιάζει ...Αχ η απέραντη φαντασία του Εμπειρίκου. Αγκαλιάζει τους απαίσιους Αζτέκους (δεκάδες χιλιάδες ανθρωποθυσίες σε κάθε τελετή - όπου ξερίζωναν την ζωντανή καρδιά από το στέρνο) ανασταίνει το Μοντεζούμα (θύμα του Κορτές) τον παντρεύει με την Μινεχάχα (που δεν σημαίνει γελαστό νερό - αλλά γρήγορο νερό ή καταρράκτης) ηρωίδα του Λονγκφέλοου από την φυλή των Ντακότα της Βόρειας Αμερικής και τον στέλνει στην Ευρώπη...Nikos Dimouhttps://www.blogger.com/profile/01548849227196496048noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-26999796771011075972016-03-14T08:47:26.318+02:002016-03-14T08:47:26.318+02:00Το πληκτρολόγησα τότε που το αποστήθιζα:
Ανδρέας ...Το πληκτρολόγησα τότε που το αποστήθιζα:<br /><br />Ανδρέας Εμπειρίκος<br /><br />Πτερά του Μοντεζούμα<br /><br />Εδώ και πάρα κάτω<br />αδέσποτα ουρλιάζουν τα σκυλιά<br />όμως ακούονται και άλλες φωνές<br />εξαίσιες φωνές που ψάλλουν<br />δεύτε τριφύλλι λάβετε<br />και μυρωδάτη γόμα<br />λάμες και πούμες του Περού<br />του Εκουαδώρ γεράκια<br />ω υψηλοί λαιμοί και πόλεις<br />πόλεις που κλείνουν τις πύλες των τα βράδια<br />όπως τα πέταλα τα ντροπαλά λουλούδια<br />και πόλεις πάντοτε ανοικτές σαν δεκτικές γυναίκες<br />Μέχικο Πουέμπλα Βερακρούθ<br />με υψηλούς τοτεμικούς ιστούς<br />και με φυλές του Γιουκατάν<br />και με φυλές των Μάγια<br />με μάγια μαγικά της μαγγανείας<br />του Μίταλ Ούξμαλ Τσίχεν-Ίζα<br />ω χώρες του ήλιου και των χυμών της γης<br />χώρες βαθύκολπες με όρθιους μαστούς<br />με φύλλα στο φύλον σας από peyote<br />και ακόμη πάρα πέρα<br />ω Σάντα Φε ντε Μπογκοτά Λίμα Μοντεβιδέο<br />Μπραζίλ – όχι Μπραζίλια μα, Μπραζίλ –<br />χώρες πυκνόφυτες σαν δόντια αλιγατόρων<br />ω χώρες αμαζονικές<br />με καβαλλάρηδες και αμαζόνες<br />σε επελάσεις βραδινές σε πάμπες και λειβάδια<br />(ω ιππασίες πρωινές στο δάσος της Βουλώνης<br />όπερα όπερα του Παρισιού<br />και αψίδες των θριάμβων<br />με ντίβες λευκές και κυκνικές<br />με Πικασσό και χορευτές Νιζίνσκυ)<br />ο Μοντεζούμα πάει και αυτός<br />πάει και αυτός<br />καβάλλα σ’ ένα poney<br />με παραστάσεις δεξιά κι αριστερά γιαγουάρους<br />με υπόκρουσι από καιρού εις καιρόν με μουσική των Καγκασέρος<br />ο Μοντεζούμα πάει και αυτός<br />του Ατλαντικού διαβαίνοντας καβάλλα τις πραιρίες<br />με μια παιδίσκη καθιστή στου ζώου τα καπούλια<br />με μια παιδίσκη με γυμνά βυζιά<br />(ω Μινεχάχα – Γελαστό νερό)<br />ο Μοντεζούμα πάει<br />με χαϊμαλιά στο στέρνον του<br />και με πτερά στην κόμη<br />ο Μοντεζούμα πάει<br />απ’ τα υψίπεδα του Μεξικού<br />στους κάμπους της Ευρώπης<br />έχοντας κάτι στη θωριά<br />που ενθυμίζει Άη-Γιώργη<br />λέγοντας λόγια μαγικά<br />λέγοντας «Κουτζαλκότλ»<br />ενώ οι καρδιές ευφραίνονται<br />στην δόξα του μεσημεριού<br />στην δόξα των Αζτέκων<br />ο Μοντεζούμα πάει<br />λαλώντας τραγουδώντας<br />και κάθε τόσο ψέλνοντας<br />κάτι που μοιάζει με Αλληλούια<br />με ένα τριφύλλι στην καρδιά<br />μ’ ένα κοντάρι στο δεξί του<br />κ’ ενώ η αίγλη μιας φυλής<br />στα άσπρα του δόντια λάμπει<br />και απ’ της παιδίσκης τους μαστούς<br />δυο πέρλες γάλα στάζουν<br />νάτος σε λόφον έφτασε<br />σε λόφον ανεβαίνει<br />στήνει κατάρτι στην κορφή<br />και πάνω απ’ όλα υψώνει<br />έναν αετό δύο λωτούς<br />και μια στιλπνή πεντάλφα.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-7509978724550439052016-03-14T07:39:19.461+02:002016-03-14T07:39:19.461+02:00Είτε βρέχει
Είτε δεν βρέχει
Ίδια κελαιδούν
Τα πο...Είτε βρέχει<br />Είτε δεν βρέχει <br />Ίδια κελαιδούν <br />Τα πουλιά. Nikos Dimouhttps://www.blogger.com/profile/01548849227196496048noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-38989039848495899382016-03-14T07:06:00.781+02:002016-03-14T07:06:00.781+02:00Καλημέρα σε όλους!
Δευτέρα καθαρή και βροχερή. Όμ...Καλημέρα σε όλους! <br />Δευτέρα καθαρή και βροχερή. Όμως εμείς πετάξαμε το αετούς μας! <br /><br />Π.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-31721035265366779172016-03-13T20:42:40.317+02:002016-03-13T20:42:40.317+02:00" ... μαύρο, κατάμαυρο. Στη μαύρη ουρά λάμπαν..." ... μαύρο, κατάμαυρο. Στη μαύρη ουρά λάμπανε κι αστράφτανε οι λεπίδες ... "<br /><br />http://doncat.blogspot.gr/2006/06/blog-post.html<br /><br />k2825Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-32451865017473978182016-03-13T19:09:31.629+02:002016-03-13T19:09:31.629+02:00Ανώνυμε, όσο αντέχω θα το κρατήσω...Ανώνυμε, όσο αντέχω θα το κρατήσω...Nikos Dimouhttps://www.blogger.com/profile/01548849227196496048noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-88725981326660027842016-03-13T18:34:05.832+02:002016-03-13T18:34:05.832+02:00Τα κείμενα του Ν.Δ. προσφέρουν γνώση ευκαιρία για ...Τα κείμενα του Ν.Δ. προσφέρουν γνώση ευκαιρία για σκέψη αλλά και χαρά γιατί είναι ποιητικά! Αλλά και τα σχόλια σήμερα λίγα όμως εξαιρετικά! <br />Σκέψεις για κλείσιμο του blog απαγορεύονται. Συμφωνείται;Anonymousnoreply@blogger.com